Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP
|
|
|
Selam olsun tüm samimi kalplere,
"Babam öldüğünde ağlamadım" isimli kitabı okumuş, başucuma bırakmıştım.
O gece 12:00-01:00 arasında, halı saha maçından gelmiş, arkadaşlarla hoş beş sohbetten sonra, bir duş alıp, kitap okumaya başlamıştım, yattığım yerden.
At yarışı oynardım, o günlerde ve öncesinde...O gün de kuponumuz 4 te kalmıştı, çok güvendiğimiz tek atımız yatırmıştı bizi...
Uykuya dalıp, dalmadığımı bilmiyorum, ancak UYANAMADIĞIMI kesin olarak hatırlıyorum...
Bir uğultu, ses (yerden gelen o ses), sarsıntı, kargaşa, karmaşa....
Yattığım yerde bağırdım "anne, babaaaaa"...
Ses yok, cevap beklediğim ses yok, diğer türlü o kadar ses ve uğultu var ki...
Ve ben...
Namaza bir başlayıp, bir bırakan ben...
Kumara bir başlayıp, bir bırakan ben...
Günaha bir yaklaşıp, bir tevbe eden ben..
Ellerimi açtım...
Ölümü bekliyorum...
BİLMİYORUM nasıl bir şey diye...
AMA hissediyorum...
Okuduğum ama yaşamadığım,
Anladığım ama ÖNDEN BİRŞEYLER GÖNDERMEDİĞİM,
kurandaki ayetler geliyor aklıma...
Kıyamet bu olsa gerek diyorum...
Acaba canım nasıl alınacak...
Kıyamet budur, dedim, kesin bu...
SON geldi...
İşlediğim günahlar geliyor aklıma,
göz yaşları içinde YALVARIYORUM, Allah'a:
"Ne olur affet, affet lütfen, affet günahlarımı"
Bir yandan da düşünüyordum, ama son NEFESTE Bağışlanma yok, yok, yok, YOK...
Artık çoooookkk geç...
Olsun, yine de bir UMUTLA dua ediyor, af diliyordum...
Hala yattığım yerdeyim...
Nedense, bir an kalktım ve kapıya koştum...
babamlar ile orada karşılaştık...
Ben ne olduğunu anlamamıştım...
Sadece bir şok vardı ve hala ölümü bekliyordum..
Bildiğiniz bir kapı var mı, ÖLÜMDEN kaçış noktası...
"Babam öldüğünde ağlamadım" isimli kitabı bitirmem bayağı bir zaman aldı.
Babam da, ben de ölmemiştik o gün...Ölmüştük te, dirilmiştik....
Babam ise, öldü bu sene..
Ben ise HENÜZ hayattayım...
Ezan okunuyor...
Çağrı var...
gidiyorum camiye...
Selametle,
|