Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

Selamlar dostlar...

sevgili azure.semboller hakkinda yorumlarinin cok kati oldugunu dusunuyorum.tarih boyunca semboller insanlar tarafindan farkli seylerin arkasinda olan gizli ogretinin saklanmasi icin kullanilmistir.sembol denince insanin aklina bu ogreti gelebilir ancak yaraticinin herhangi bir sembolu kullanmaya ihtiyacinin olup olmadigini veya ne amacla kullanmak istemis olabilecegini bilemeyiz.benim aklima sadece - kullari icinden ancak alimler Allah'tan ( geregince) korkar ( ve tabii kurani anlayabilir)- ayeti geliyor .eger ilmi olmayan her ayeti anlayabilseydi farkli bir ifade kullanilirdi. bence bu gercekten onemli bir konu ve diger arkadaslarin yorumlri yardimci olablir.

gercek isigin altindadir.aramak lazim.... 

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

slm 2 niziede katılıyorum ama orta yolu bulmak için en azından anladığımızı düşünmek için ortak payda bulmalıyız dostlar bence göreceli kavramlara kişisel anlam yükleme me liyiz ( sembol ,zaman gibi) kastedilen sembol misal anlamındamı yoksa birebir sembolmu yani önce birbirimizi ne kadar anlıyoruz? bende o zaman kuran semboliktir ,demek misaller üzerine kuruludur anlamındadır aynı şekilde kuran da sırda sembolde yoktur sadece gerçek vardır ve insanların fıtratı özellikleri sembole sebep verebilir ,dersem yanlış olmaz herhalde böyle göreceli bi kavram için sabit anlam yüklenemeyiceğine göre...

bişey dikkatimi çekti noktasız bu kadar uzun cümle gördünüzmü ? yanlışlıkla olmuş :))))

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

Konu ile ilgili anladıklarım şunlar:

 

Âdem peygamber, “Kuran’da -(resmî sırada)-adıyla geçen ilk insandır/peygamberdir."

Âdem ile anlatılan genel olarak insanlık tarihi; peygamberler ve gönderildikleri cahiliyye toplumlarıdır.

 

“Âdemoğulları” ile sadece Âdem’in öz çocukları ya da erkek çocukları anlaşılmamaktadır. 

Kuran’da ayrıca "İsrailoğulları" diye bir kavim geçer.Burda da anlatılmak istenen bu kavim İsrâil(Yakup) adındaki peygamberden türedi anlamında değildir.

“Sebe” denilince “Sebe kavmi”  anlaşılmaktadır (Sebe Suresi).

Ebu kelimesi “ata” anlamındadır. Sadece öz baba anlamında kullanılmaz.

 

Ebu kelimesinin yan ve mecaz anlamları da vardır.

Örneğin Arapça Ebu Hureyre (Kedicik babası)

 

“âdem”(küçük harf ile) hem "insan" anlamında hem de "erkek" anlamında

kullanılmaktadır.

Genel olarak meal ve tefsirlerde, Âdem kıssasında “O ikisi” (hüma)zamirleri, “o iki cins: erkek cinsi ve ona eş olan cins” şeklinde değil de “o iki kişi (Âdem ve eşi)“ olarak çevrilmiştir.

Bu çeviri hatasını takip eden bazı yorumcular Âraf Suresi 190. ayetin çevirisinde Âdem peygamberi müşrik yapmışlardır. (Tibyan Tefsiri , müellifi:Ayıntabî Mehmed Efendi ,Araf Suresi 190.ayetin tefsiri) Diğer bazı çevirmenler de diğer ayetlerdeki "o iki"zamirini değil de sadece Âraf Suresi’nin 190.âyetindeki “o ikisi” zamirini “o iki cins","o erkekler ve o kadınlar” şeklinde anlamışlardır.Doğru anlam da budur.Çünkü Âdem Peygamber de müşriklerden olmadı.

Eğer “adam ve eşi” ifadesi ile ya da “o ikisi” zamirleri ile “Âdem ve Havva” anlaşılsa idi, o zaman Âraf Suresi 190.ayetin çevirisinde Allah’a şerik koşan Âdem olurdu. Bu durumda Kuran’ın eleştirisi anlamsız olurdu. Nitekim Kuran bu zihniyet sahiplerini kınar. Bakara 102’de “Süleyman kâfir olmadı.”

Ve Kuran bize peygamberler arasında ayrım yapmamamızı öğütler.

 Rahman Suresi’nde “siz ikiniz” zamirini ( Kümâ) ,”siz iki kişi” olarak değil de “siz iki topluluk” anlamında “sizler” olarak tercüme etmektedirler. 

 

Arapça'daki "o iki"  ve "siz iki" zamirleri ile türler/cinsiyetler/

gruplar da ifade edilebilir.;yani bu zamirler "o iki (cins)"

"siz iki (topluluk/sınıf/kesim)" anlamlarına da gelmektedir.

 

Arapça’nın özelliği ve o zamanki toplum yapısı göz önüne alındığında kadın ayrıca zikredilmezse sadece erkek anlaşılıyordu.
Bu sebeple Kuranda “Mümin erkekler ve Mümin kadınlar” şeklinde ifadeler vardır.

Bu sebeple “âdem ve zevci”=“ adam ve karşıt cinsi” gibi bir anlamda “erkek ve kadın” ifade edilmektedir. “O ikisi” şeklindeki ifadelerde “o iki cins”; erkekler ve kadınlar” şeklinde anlamaya engel bir durum yoktur.
Âdem kıssasında ve Sebe’ Suresi 15.ve 16.ayetlerdeki “cennet” ifadeleri dünyadaki verimli, bol yeşillikli, gölgeliklerle dolu olan bahçeler, bir nevi yağmur ormanları anlamındadır. Mealler, Sebe’ Suresi 15. ve 16.ayet metinlerinde geçen “cennet” sözcüklerini "bahçe" şeklinde çevirmişler.âdem kıssasındaki “cennet” sözcükleri de Sebe’ Suresi 15. ve 16. ayetlerdeki "cennet" sözcükleri gibidir.

  İhbit (inmek), sözcüğü ile ilgili bir açıklama:

2. sure 61.ayetteki “ihbitu” sözcüğü cennetten “inmek” anlamında yorumlanmamışken, aynı kelime (ihbitû) 2.36. âyette “ cennetten inmek” gibi bir anlamda yorumlanmıştır.

Kıssadaki “cennet” sözcüğüne de uhrevî bir anlam yüklenerek Âdem peygamber arzda ( yeryüzünde) yaratılmamış gibi bir anlam oluşmaktadır. Halbuki bu durum, Bakara Suresi 30. ayetle çelişir.

Ayete göre: Âdem peygamber de arzda /yeryüzünde ; yani dünyada yaratılmıştır.Başka bir yerlerden falan gelmemiştir. Daha kıyamet kopmamış, ne yeni evren kurulmuş, ne de mahkeme yapılmıştır.Bedenli diriliş kıyamet günüdür.

Kuran nimetlerden bahseder. Bu kelime ile “yiyecek, içecek, özellikle ekmek” aklımıza gelebilir. Fatiha Suresi’nde “İslam dini” bir nimettir.

 Nimet olsun, israf olsun; yeme içme ile somutlaştırılır.

İsa peygamberin sofrası da bu anlamda ele alınabilir. Nitekim bazı tefsirlerde sofra “yemek sofrası “olarak ele alınmamıştır.

Soyut zekâya kavuşan insan, soyut kelimelerinin ardında tanrılar tanrıçalar aramış, bir yandan da Yüce Allah’a inandığını iddia etmiştir. Kuran bu durumun akla ve fenne aykırı olduğunu,

İnsanın “isim koyma” yeteneğinin bir şirk nedeni olarak gerekçe gösterilemeyeceğini vurgular. Ve somutla soyutu birbirinden ayırır.

Eski insanlar “Şans yüzüme güldü.” derken “Şans” adında bir tanrıçanın olduğunu,

Aşk’tan bahsederken “aşk” tanrıçasının olduğunu vb. iddia ederlermiş. Kuran bu tür isimlerin gerçek birer kişi olmadıklarını vurgular.

Bu isimleri kullanırız, fakat bu isimlerle putperstler gibi hayalî kişilere gönderme yapmayız.

İsimlendirme yeteneği:

[13.33] …………De ki: «Adlarını söyleyiniz! Yoksa O'na, o Hâlık-ı Kainat'a yeryüzünde bilmediği bir şeyi mi haber vereceksiniz. Yoksa sözün zahiri ile mi kendinizi aldatıyorsunuz?» Belki kâfir olanlara kendi desiseleri süslenilmiş oldu ve doğru yoldan alıkonuldular ………

Âdem peygamberin kavmi ağaca ( o zamanki putlar genelde ağaçtan yapılırdı, ağaca çaputlar falan bağlanırdı) yaklaştı, Cahiliyye Döneminde Arabistan’da 'puta tapanların' evlatlarını katl edişlerinde (6.sure 137.ayet) ve kız çocuklarını diri diri gömüşlerinde (81.sure 8-9.ayetler)nasıl cesetler görünmüş oluyorsa, eski insanlar da ağaç (putlar) nedeniyle birbirlerinin cesetlerini görüyorlar. Fakat burada bir konuyu vurgulamak istiyorum. Ağaca yanaşan Âdem değil, âdem; yani genel olarak insan türü. Âdem peygamber onlara Allah’ın emrini iletiyor.Başlangıçta dinlemiyorlar. Her iki cinsiyete ait cesetler. (Putlara insan kurban) .

(5.sure31.ayette “ceset”, “naaş”, “beden” olarak çevrilen kelime, 7.20 ve 7.27 de “avret yerleri”, “üreme organları”, “cinsel organlar” şeklinde çevrilmiştir.)

Sonunda yalanın,yanlışlığın farkına varış ve Âdem peygambere dönüş.

Âdem peygamber af diliyor.Onlarla birlikte oradan ayrılıyor…

Âdem peygamberin başından geçenler ve onun af dileyişi ,

Musa peygamberin başından geçenler ve onun af dileyişi gibi anlaşılabilir:

Musa peygamberin de kavmi Allah’a karşı gelince cezaya çarptırıldı. Çölde yönlerini kaybettiler. Musa peygamber çölde onlarla… Halbuki Musa peygamber onlarla aynı suçu işlememişti. Fakat onlara peygamberlik yapmalıydı.Sorumluluğu vardı, onları eğitmeliydi.

Yine benzeri bir olay: Musa “buzağı heykeline tapınmamasına rağmen” 7.sure151’de bu nedenden ötürü Allah’tan yarlıganma diliyor.

[7.151] Musa dedi ki; «Ey Rabbim, beni ve kardeşimi bağışla, bizi rahmetinin kapsamına al, sen merhametlilerin en merhametlisisin.»

"Secde" düşmanlık yapmamak anlamında ele alınabilir. “Ademe secde” nin, tapınma anlamındaki "secde" ile alakası yoktur. Örneğin namazdaki "kıyam"= “ayakta durmak” demekken "kıyam etmek” başka bir anlama geçer.

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

 Selam Emre,

  Bu konu hakkında orijinal söylemlerde bulunmaya çalışıyorsun ama tam olarak zihninde toparlayamamış gibisin.Bu nedenle bu konu hakkında daha derli-toplu çalışma bekliyor,başarılar diliyorum.

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

El Beqara'da Adem Aleyhis Selam Hazretleri'nin(Adem'in neslinin) fesat çıkarıp kan dökeceğini melekler nasıl mı bilmiş.Kimilerinin buna yanıtı şöyle:

Melekler Lewh-i Mahfuz'a=Nur-i Muhammed'e bakmışlar!..

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

KUR’AN’DA HZ. ADEM*


Adem kelime olarak sâmî dillerine mensup bir kelimedir. İbranca “âdâmâh” sözü “ekili alan” demektir ve kök olarak “âdem” “kızarmak” mastarından gelmektedir. Verimli toprağın renginin kızıl olmasına yapılan bir analojiyle “kızıl toprak” anlamındadır. Nitekim Arapça’da da “toprak ve yeryüzü” anlamına gelmektedir. İsim olarak, semavî dinlere mensup topluluklar tarafından ilk insan ve ilk peygamber olduğuna inanılan ve künyesi “ebu’l-beşer” (insanlığın atası) olan bir şahsiyetin adıdır ki buna da Hz. Adem denmektedir.


Hz. Adem hakkında yanlış inançlar ve efsaneler oldukça çoktur. Özellikle: Allah’ın yeryüzüne toprak almak için, sırasıyla Cebrail, Mikail ve İsrafil adındaki büyük melekleri gönderdiği ve onların istenen toprağı getiremeyip sonra Ölüm meleğini gönderdiği onun her çeşit topraktan birer avuç getirdiği ve Allah’ın bu toprakları çamur yaparak 80 yıl şekilsiz bıraktığı, güneşte kuruttuğu ve sonra şekil vererek 120 yıl daha ruhsuz bırakarak bilâhere ruh verdiği ve böylece canlanıp ilk insanın meydana geldiği ve adının Adem olduğu, eşi Havva’nın onun kaburga kemiğinden yaratıldığı, Cennet’te zina ettikleri, yılan hikayesi, başka bir gezegenden yeryüzüne düştükleri, Adem’in Serendib adasına, Havva’nın Hicaz’a düştüğü vs. hususundaki söylentilerin İslâmî hiçbir mesnedi yoktur. Bu hususta bu rivayetleri haklı çıkaracak ne bir ayet ve ne de sahih bir hadis mevcuttur. Bu rivayet ve efsanelerin kaynağını Yahudi, Süryani ve diğer hristiyan menşe’li kaynaklar oluşturmaktadır. Muharref Tevrat’ın “Hilkat” bahsinin Yahudi ve Süryaniler tarafından yapılmış yorumlar zamanla İslâm toplumuna girmiş ve yapılan tefsir ve kısas-ı enbiya ile ilgili kitaplarda yer alan “isrâiliyat” denen menkabeleri vücûda getirmiştir.


Yaratma mı, halife tayini mi?


Kur’ân’da insanın yaratılışı ile Hz. Adem’in “Allah’ın halîfesi” olması meselesi ayrı ayrı konuları içermektedir. Kur’ân “Biz insanı çamurdan yarattık” (Hicr, XV/26) ayetiyle hem Hz. Adem’in hem de bugünkü insanın maddi varlığının orjininin toprak olduğunu belirtmektedir. Bu açıdan bakıldığında “Adem” kelimesi ile “İnsan” kelimesi Kur’ân’da sinonim bir görünüm arz etmektedir, bu husus daha ziyade “Allah’ın halîfesi” kavramında gerçekleşmektedir. Bu itibarla Kur’ân Adem’in bütün insanlığın ilk biyolojik babası olduğu konusu üzerinde hiç durmaz. Adem’in halifeliği konusu, onun şahsında bütün insanlığın halifeliği ve diğer yaratıklara mümtaz kılınması konusudur.


وإذ قال ربك للملائكة إني جاعل في الأرض خليفة قالوا أتجعل فيها من يفسد فيها ويسفك الدماء ونحن نسبح بحمدك ونقدس لك قال إني أعلم ما لا تعلمون


(Bakara, II/30)


“Hani Rabb’in meleklere: “Ben yeryüzünde bir halife tayin etmekteyim” dediğinde onlar da: “Orada fesat çıkarmakta ve kan dökmekte olanı mı tayin ediyorsun? Halbuki biz Seni hamdinle tesbih ediyor ve seni takdis ediyoruz” dediklerinde Allah da “Ben sizin bilmediklerinizi bilirim” dedi.”


إذ قال ربك للملائكة إنى خالق بشرا من طين


(Sa’d, 38/71)


“Hani Rabbin meleklere: “Ben çamurdan bir beşer yaratmaktayım. ” dedi.”


Bu durumun farkında olmayan hemen hemen her müfessir veya mütercim (Bakara, II/30)’da Hz. Adem’in insanın biyolojik babası olduğundan bahsedildiğini düşünerek kontekse aykırı şöyle tercüme etmektedirler:


“Hatırla o vakte kim Rabbin meleklere “Ben yeryüzünde bir halîfe yaratacağım” demişti. Melekler de “Orada kan dökecek fesat çıkaracak birini mi yaratacaksın? Halbuki biz seni hamdinle tesbih ediyor ve seni takdis ediyoruz’” dediler. Allah ta “Ben sizin bilmediklerinizi bilirim” dedi.”


Öncelikle bu ayette yaratma söz konusu değildir. Zira fiil olarak “ce’ale halifeten” “bir halîfe tayin etmek” demektir. Yaratma çoktan bitmiş beşeriyet yeryüzünde faaliyet icra ediyor, artık halifelik tayininden bahsedilmektedir. Halbuki Hz. Adem’i insanlığın biyolojik babası sayanlar, bu ön yargı ile ayete yaratma manası vermektedirler. Aynı nedenle bu olayı, Cenab-ı Hakk’ın gelecekte yapacağı bir iş olarak anlamışlardır. Halbuki “câilun fi’l-ardı halifeten” “halîfeyi tayin etmekte olan” ya da “tayin eden” demektir.


Yeryüzünde bu ayetin insanın yaratılışı ile ilgili olduğunu zannedenler, meleklerin sözlerine de yukarıda görüldüğü gibi istikbal manası vermişlerdir. Kaldı ki bu ayette yedi adet muzari fiil (şimdiki ve geniş zaman kipi) ile yine şimdiki zaman anlamında bir adet ism-i fail olan kelime vardır. İşte tarihi meal ve tefsir yanılgısını devam ettirenler bu fiillerin üçü ile ism-i faili hiçbir sebebi olmaksızın gelecek zaman kipiyle tercüme edip diğerlerine şimdiki zaman manası vermişlerdir. Böylece aynı ayet içinde geçen bu fiillerin arasındaki zaman ahengini bozuyorlar ve güya Allah’ı zaman konusunda bir tenakuzda bırakıyorlar. Halbuki mana, hal sigasıyla (muzari=şimdiki zaman kipi) “orada fesat çıkarmakta ve kan dökmekte olanı mı halîfe tayin ediyorsun?”dur. Çünkü insanın yaratılması daha önce gerçekleşmiş ve melekler insanların bu fiilleri yapmakta olduklarını söylemektedirler.


Hz. Adem ilk insan mı?


Bu konudaki yanılgıların bir sebebi de Kur’an’da “Beni Adem” tamlamasının sıkça kullanılmasıdır. Buradan hareketle Adem’in insanlığın ilk babası olduğu sonucuna varılmıştır. Halbuki Kur’ân’da yine aynı tabirle “Beni İsrâil” ifadesi de yer alır. Buna rağmen o kavim tamamen neseb itibariyle İsrail (=Hz. Yakup)’un oğulları değildirler. Aynı şekilde “Beni Adem” tabirine de neseb bağı anlamı verilmesi doğru değildir. Zira Arapça’da “Beni” tabiri onu takip eden onun sünnetinde olan için kullanılır. Keza Kur’an’da müslümanlara hitaben Hz. İbrahim için “Babanız İbrahim” (Ebîkum İbrahim) tabiri kullanılmaktadır. (Hac, 22/78) Buradan Hz. İbrahim’in bütün müslümanların biyolojik babası olduğu anlamı çıkarılmamaktadır. Baba tabiri de önder, lider vs. anlamındadır.


Hz. Adem’in biyolojik anlamda ilk insan olduğu ön yargısına sebep olan diğer bir yanlış ise, Hz. Adem’in ve eşi Havva’nın (Havva’nın adı Kur’an’da geçmez) yaratılışı ile ilgili olduğu iddia edilen ayetlerin yorumları hakkındadır. Adem’in ilk insan olduğunu iddia edenler, şu ayete yanlış bir anlam vermektedirler.


يا أيها الناس اتقوا ربكم الذي خلقكم من نفس واحدة وخلق منها زوجها وبث منهما رجالا كثيرا ونساء


(Nisa, 4/1)


“Ey insanlar sizi bir tek nefisten ve ondan da eşini yaratan ve her ikisinden de çok sayıda erkek ve kadınlar çıkaran Rabbinize gerekli saygıyı gösteriniz.”


Bu ayette insanların tek bir nefisten yaratıldığı söz konusudur. Fakat müfessirlerin çoğu, hatta hepsi “nefs-i vâhide”den Adem, “zevceha” tabirinden de Havva’nın kast olunduğunu söylerler. Halbuki ayette buna delâlet eden hiçbir sarahat yoktur. Çünkü “nefs-i vâhide” Adem’in müradifi değildir. Adem özel isim olarak “marife” nefs vahide ise “nekire”dir. Adem müzekker (erkek), bu tabir ise müennestir (dişi). Öte yandan (A’raf, 7/l89-190) ayetlerinde aynı ifadelerle “nefs-i vâhide”den bahsedilmektedir. Nefs-i vâhideden yaratılan ve eşi de ondan var edilenin Allah’tan salih bir evlat istedikleri, Allah’ın kendilerine istediklerini vermesine rağmen o ikisinin Allah’a bir çok şirk koştuğu ifade edilmektedir. Şu halde “nefs-i vâhide”yi “Hz. Adem” olarak yorumlamak mümkün değildir. Nefs-i vâhide, insanı meydana getiren prensip, su veya nutfe (sperm) anlamındadır. (bkz. İ. Yakıt, Kur’an’da İnsanın Yaratılışı ve Evrimi, S. D . Ü . İlahiyat Fakültesi Dergisi, Sayı: 5, s. 9 vd). Zira Kur’an, bu ayetlerde Adem’in yaratılışından bahsetmemektedir.


إن مثل عيسى عند الله كمثل آدم خلقه من تراب ثم قال له كن فيكون‏


(Ali İmran, 3/59)


“Muhakkak ki İsa meselesi Allah katında Adem meselesi gibidir. Onu da topraktan yarattı. Sonra da “ol” dedi, o da olur.”


Kur’an’ın Hz. Adem’in yaratılışından bahsettiğini sananlar ayete “Allah Adem’i topraktan yarattı” manasını vermişlerdir. Onlara göre bu ayette Hz. Adem’in ilk insan oluşuna delil vardır. Halbuki ayet cümle semantiği açısından ele alındığında böyle olmadığı görülecektir. Söz konusu ayette ehl-i kitabın Hz. İsa’ya uluhiyyet atfetmesi ele alınmıştır. Onlar sadece babasız olması hasebiyle İsa’ya uluhiyet atfediyorlardı. Allah da onlara mademki sizin indinizde sadece babasız olan İsa’ya uluhiyet atfediyorsunuz da yine size göre hem anasız hem babasız olan Adem’e niye uluhiyet atfetmiyorsunuz? diyerek topraktan gelen bir varlığa uluhiyet atfedilemeyeceğini beyan etmektedir.


Ayette geçen “indallah” tabiri de çok önemlidir. Bu ifade yukarıdaki meselenin bir, “indelbeşer” yani insanlar tarafından yorumlandığını bir de, “indallah” yani Allah katında gerçek yorumunun bulunduğunu ve insanlarınkinden farklı olduğunu gösterir. Bu kayıtla beraber ayette vurgulanmak istenen şey, her insanın orijini olan toprağın Hz. Adem ve Hz. İsa’nın da orijini olduğudur. Böylece “halakahu” ibaresindeki “hu” zamiri Hz. İsa’ya racidir. Yani “Onu (İsa’yı) da topraktan yarattı”. Topraktan yaratılan hiç bir kimseye de uluhiyyet isnadı mümkün değildir. Ayrıca ayet Hz. Adem’in anasız-babasız yaratılması ile de ilgili değildir. Nitekim şu iki ayet de Hz. Adem’in ilk insan olmadığına işaret eder.


كان الناس أمة واحدة فبعث الله النبيين مبشرين ومنذرين


(Bakara, 2/213)


“İnsanlar tek bir topluluktu. Daha sonra Allah onlara müjdeleyici ve uyarıcı peygamberler gönderdi. ”


Ayette insanların kök birliğine sahip tek bir topluluk olduğu, sonra da kendilerine peygamberler gönderildiği ifade ediliyor. Hz. Adem ilk peygamber olduğuna göre ondan önce insan cinsinin bulunması zorunlu hale gelmektedir.


إن الله اصطفى آدم ونوحا وآل إبراهيم وآل عمران على العالمينR 07;


(Al-i İmran, 3/33)


“Allah Adem’i, Nuh’u, İbrahim ve İmran sülalelerini âlemler üzerine seçmiştir”.


Görüldüğü üzere ayet, Adem’in “seçildiğini” ifade ediyor. Adem benzerlerinden oluşan bir topluluk içerisinde bulunmalı ki seçilme imkanı mevcut olsun. Yani ayete göre, İbrahim sülalesi ile İmran sülalesi diğer sülalelerin arasından seçilmiştir. Nuh da diğer nuhların yani kendi benzerlerinin arasından seçilmiştir. O halde Adem de diğer ademlerin (yani kendi benzerlerinin) içinden seçilmiş olmalıdır. Bu da onun ilk insan olmadığını, aksine, bir toplulukla beraber yaşarken seçildiğini ve peygamber olarak gönderildiğini gösterir.


Görüldüğü gibi (Bakara, 2/30)’da anlatılan “halifelik” meselesi, insanın yani beşer cinsinin yaratılışından tamamen farklıdır. Bu ayetlerde, insanlığa hilâfet makamı verilmiştir. Adem bunun temsilcisidir. Yani Adem’in şahsında halifelik temsil edilmektedir. Anlaşılması gereken bunun ne olduğudur. Adem kıssası, Kur’ân’da birkaç yerde anlatılırken, bu kıssa içinde yer alan Adem ise, halifeliği temsil eden bir karakterle sunulmaktadır. Ancak, Kur’ân bu hususta bize çok açık ve geniş malumatlar vermemektedir.


Öncelikle ayetlerden, meleklerin bu makamı elde etme isteğinde oldukları anlaşılmaktadır. Onlar, “Biz seni hamdinle tesbih ediyor ve seni takdis ediyoruz” sözleriyle hilafete daha lâyık olduklarını imâ ediyorlar. İnsanın fesat çıkarıcı ve kan dökücü olmasıyla, kendilerinin tesbih ve takdis edici olmalarını kıyaslayarak hilâfete talip olmaktadırlar. Fakat Allah, “Ben sizin bilmediklerinizi bilirim” diyerek halifeliğin tesbih ve takdis ile olmadığını ifade etmektedir. Diğer yandan Cenab-ı Hakk’ın Adem’e “Esma’’yı talim edip, melekleri bununla imtihan etmesi ve onların da “Esma”yı bilememeleri ise hilâfetin, takdis tesbih ve ibadet ile olmayıp ilim ile olduğunu göstermektedir. Kur’ân halifelik hakkında kesin bir şey söylemese de bu hususta birçok yorum yapılmıştır. Bize göre halifelik hükümranlık anlamında olup, o da “Esma”yı talim hakikatinde gizlidir.


Esmanın Öğretilmesi


Adem’e öğretilen isimler konusuna müfessirler oldukça zengin yorumlar getirmektedirler. Onlardan bir kısmına göre, “Esma”dan maksat “müsemmiyat”tır. Yani bütün varlıkların adlarıdır. Mevlâna Celaleddin’e göre Esma’dan kasıt: Zahirde cisimler, bâtında isimlerdir. Diğer bir görüşe göre, Allah’ın insana istisnasız bütün ilimleri yapma kapasitesini vermesi ve bu kabiliyetiyle insanın onu her yerde kullanabilmesi ve her varlığa adını verebilmesidir. “Esma”yı talimin yer aldığı ayette bazı hususlar dikkati çekmektedir.


Adem’e “Esma”yı öğreten, bizzat Allah’tır. “Allame Ademe’l-esmâe” “Adem’e isimleri öğretti”. Bu iş için öğretti fiili kullanılmıştır ki; “tef’îl” kalıbı bir işin tedricen ve zaman içerisinde yapıldığını gösterir. Esma’ya “kulleha” bedelinin getirilmesi, ona isimlerin tümünün öğretildiğine delâlet ediyor.


Bir diğer durum ise, Allah’ın meleklere “Bunların isimlerini bana haber verin” derken “hâulâi” işaret zamirini kullanmasıdır ki; bu zamir, haber verilmesi istenen şeyin orada göz önünde olduğu intibaını veriyor.


Ayrıca “aradahum” ifadesindeki “hum” zamiri müzekker kullanılmış olup ayette geçen açık bir mercii de yoktur. Bu karinelerden arzedilen şeylerin, müsemmiyat olduğu ve bunları gören meleklerin, onların isimlerini bilemedikleri anlaşılmaktadır. Onların “Senin bize öğrettiklerinden başka bizde bir ilim yoktur” demelerinden, bunun bilgiye ait ve Allah tarafından bildirilmesiyle bilinen şeylerden olduğu ortaya çıkıyor ki; biz, Esma’yı öğrenmenin Adem için bir vahiy olabileceğini düşünüyoruz.


Burada akıl ve vahiy bilgisinin bir bileşkesini görmekteyiz. Şöyle ki; varlıkların isimlerini bildirmek, ancak onları tanımak ile mümkündür. Tanımak ise onları tanımlamaktır. Tanımın oluşması için önce zihinde tasavvur oluşmalıdır. Dolayısıyla duyu ve akıl vasıtasıyla zihinde oluşan tasavvurlar, varlıkların zihinsel formlarıdır. Buradan hareketle hangi formun hangi varlığa ait olduğu ve ne olduğu bilinmelidir. Dolayısıyla akıl, bu varlık hakkında hükmünü verecek ve tanımını yapacaktır. Böylece varlığı belirleme, onu tanıma ve onu diğerlerinden ayırıcı olan isminin verilmesiyle mümkündür. Bu özellik kesin bilginin veya ilmin temelidir. Zaten meleklerin cevabından onlarda bu hususun eksikliği görülmektedir. Onlar, varlığı tasavvur etseler de tanım yapamıyorlar. Yani ilim üretme yeteneğine sahip değiller. Aklî ve vahyî kaynaklı bu husus sadece insana verilmiş olup, insan bu iki kaynakla ilmin ve teknolojinin yolunu açmış ve tabiata ve içindekilere hükmetme yetkisini kazanmaya yani halifeliğe layık olmuştur.



Secde


Meleklerin Adem’e secde etmeleri konusunda kaynaklar, asıl secdenin Allah’a yapıldığı Adem’in ise sadece bir kıble olduğu görüşündedirler. Ancak secde, itaat anlamına da geldiğinden bütün varlıkların insanoğlunun emrine verildiği anlamını da bulabiliriz.


Kur’ân’da, bu konu yedi yerde geçmektedir. Bu ayetleri özellikleri itibarıyla iki grupta mütaala edebiliriz. İlk grup ayetlerde (Hicr, 15/30 ve Sa’d. 38/73) “Beşer’’ lafzı kullanılmıştır. İkinci grupta ise, (Bakara, 2/34; A’raf, 7/11; İsra, 17/61; Kehf, 18/50; Taha, 20/116) kendisine secde edilmesi gereken kişinin, ismi sarih şekilde “Adem” olarak zikredilmiştir. Bu iki ayet grubu arasındaki bir diğer fark, ilk grupta beşere akli melekeler anlamında ruh üfürme tabiri geçerken, ikinci grup ayetlerin sonrasında cennetle ilgili mevzulardan, (yasak ağaç, Adem ve eşinin Şeytan tarafından aldatılması, v. s .) bahsedilmektedir.


Birinci gruba Hicr Suresi’nin 15/28-31. ayetlerini örnek olarak verebiliriz.


وإذ قال ربك للملائكة إني خالق بشرا من صلصال من حمأ مسنون فاذا سويته ونفخت فيه من روحى فقعوا له ساجدين فسجد الملائكة ‏كلهم اجمعون‏ إلا إبليس أبى أن يكون مع الساجدين


“Rabbin meleklere “Ben yeryüzünde balçıktan bir insan türü (beşer) yaratmaktayım, ona insan şekli verip, ruhumdan üfürdüğümde ona secdeye kapanın” demişti. İblis hariç meleklerin hepsi secde ettiler, o, secde edenlerle beraber olmaktan çekindi.”


İkinci ayet grubuna örnek olarak da Tâhâ Suresi’nin 20/116 ayetini zikredebiliriz.


وإذ قلنا للملائكة اسجدوا لآدم فسجدوا إلا إبليس أبى


“Meleklere Adem’e secde edin demiştik, iblis hariç hepsi secde ettiler. O çekindi.”


İşte bu temel farklılıklar Kur’an’da iki secde emrinin olduğunu göstermektedir. Söz konusu secdelerden biri tekvini, diğeri ise teklifidir. (Kevnî ve şer’î) Şeytan her iki secdeye de aynı gerekçelerle itaat etmemiş ve yüz çevirmiştir.


Yukarıda ifade edildiği üzere meleklerin itaat edip şeytanın ise isyan ettiği bu secde olayı iki defa vuku bulmuştur. Mevzuyu bu şekilde ele almak fenomenolojik olarak namazdaki iki secdenin hikmetini de açıklayacaktır. Aynı şekilde Kur’ân’da yer alan tilavet secdelerinin de bir kısmı tekvini, bir kısmı da teklifidir.


Sa’d Suresi’nde geçen “ruhun üfürülmesi” olayı insan türüne aklî melekeler verilmesidir. Yani ruhî bir meleke olan insan aklı önünde varlıkların ve meleklerin secdesidir. Bu birinci secdedir. İkinci secde çok sonra Hz. Adem’in şahsında gerçekleşen halifelik olayındadır. Yani Adem’e öğretilen isimlerin bir diğer tabirle insana öğretilen ilmin önünde yapılan secdedir. Kısaca ilahi kaynaklı olan insan aklı ve ilminin önünde meleklerin secdesi iki kere vuku bulmuştur. Buradan Tanrı’nın Kur’an’da evrensel anlamda iki secde emrinin olduğu anlaşılmaktadır. Bundan dolayı da evrensel bir ibadet olan namazın her rekatinde iki defa secde edilmektedir.


Şeytan’ın her iki secdeye isyanında şu hususlar dikkati çekmektedir. (İsra, 17/61)de قال أأسجد لمن خلقت طينا “Çamurdan yarattığına mı secde edeceğim?” sorusu ile sanki Allah’ın bu emrinin yanlış olduğunu ima etmektedir. İkinci yanlışı ise:


قال ما منعك ألا تسجد إذ أمرتك قال أنا خير منه خلقتني من نار وخلقته من طين‏


(A’raf, 7/12)


“Ben ondan daha hayırlıyım. Beni ateşten onu çamurdan yarattın.” Sözüyle insanın orijini ile kendi orijinini mukayese etmesidir: Her ne kadar Kur’ân bu olayı anlatırken “ateşin topraktan daha üstün olduğu” öncülünü zikretmese de, Şeytan söz konusu iddiada bulunarak kendisinin Adem’den daha üstün olduğu sonucuna varmakta ve bunu da secde etmeyişinin gerekçesi saymaktadır.


Şeytanın, secdeden yüz çevirmesi Kur’an’da fısk ve küfür ile nitelendirilmiştir.


Şeytanın fıskı (Kehf, 18/50) tekebbüründen dolayı, küfrü (Bakara, 2/34) ise Allah’ın emrini yersiz bularak O’na cevr isnad etmesinden dolayıdır. Yani şeytan “çekinmesi, kibirlenmesi ve secde etmemesi” sebebiyle kâfir olmuş değildir. Onun küfrü, Allah’ın emrini beğenmeyerek, ona zulüm isnat etmiş olmasındandır. Bir diğer ifadeyle Allah, ona göre, emri ters veriyordu. Asıl secde kendisine yapılmalıydı. Zaten “Ben ondan daha hayırlıyım” ifadesinin altında yatan fikir de bu idi.


Öte yandan meleklerin tabiatı konusunda da fikir yürütülmüştür. Bazı hadislere göre hava, rüzgar gibi birtakım tabiat kuvvetleri melek kategorisinde ele alınmıştır. Hal böyle olunca Adem’e secde eden melekler veya bir diğer tabirle insana secde eden meleklerin tabiatı ve fonksiyonları temyiz edilmeyerek “bütün melekler” dendiğine göre, buradan bütün varlıkların insanın emrine ve hizmetine verildiğini anlamak mümkündür.


Cennet


Adem’in vahiy aldığı ve imtihan edildiği cennet hakkında tefsirlerde bir çok mülahazalar bulmak mümkündür. Bir kısmında söz konusu cennetin ahirette müminlerin gireceği cennet, hatta bunun “cennetül-adn” ve “cennetül-huld” olduğu gözlenmekte iken, bir kısmı da bunun yeryüzünde bir mekan olabileceği fikrine yer vermektedir.


Cennet, Kur’ân’da 147 defa geçen bir kelime olup bunun 117 si Ahiretteki cennet için kullanılmıştır. Geri kalan kısmı ise yeryüzünde bir bahçe anlamına gelmektedir. Gerek bu anolojiyi yapanlar gerekse ölümden sonra müttakilere vadedilen cennetle Adem’in cennetini mukayese edenler onun yeryüzünde, hatta Adem’in yaşadığı yerin adı olduğunu savunmuşlardır. Nitekim söz konusu cennetin dünyada olduğunu savunanlar şu maddelerle ifadeye çalışıyorlar:


1-Adem’in halife tayin edilmesi yeryüzünde olmuştur.


2-Allah’ın Adem’ i yaratıp sonra semaya çektiğine dair bir haber yoktur.


3-Ahiretteki cennete Şeytan’ın girmesi veya orada olması düşünülemez.


4-Ahiretteki cennette yasak söz konusu değildir.


5-Ahiretteki cennette herhangi bir yükümlülük yoktur, teklifi bir yer değildir.


6-Ahiretteki cennette emre itaatsizlik söz konusu değildir.


7-Ahiretteki cennette zaten ebedilik vardır. Ayrıca ölümsüzlük aranmaz.


8-Ahiretteki cennette, yalan, vesvese, aldatma ve isyan yoktur.


9-Ahiretteki cennete girenlerin herhangi bir şekilde oradan çıkmaları söz konusu değildir.


Adem’e ve eşine verilen “Ey Adem sen ve eşin Cennette oturun” (Bakara, 2/35) emri zaten Adem ve eşinin orada olduğunu gösterir. Yani dışarıdan oraya girmedikleri, orada oldukları ve oturmaya devam etmeleri gerektiği anlamına gelir.


Bütün bu hallerde belirtilen sebeplerden dolayı Adem’in cennetinin Ahirette gidilecek cennet olmadığı ve onun yeryüzünde bir bahçe olduğu anlaşılmaktadır.


Adem’in cennetinde de her türlü nimetin var olduğu hatta çeşitli sıkıntılardan ve problemlerden emin olduğunu şu ayetlerden anlıyoruz:


إن لك أن لا تجوع فيها ولا تعرى وأنك لا تظمأ فيها ولا تضحى


(Tâhâ, 20/118, 119)


“Muhakkak ki senin için orada acıkmak, çıplak kalmak, susamak ve güneşten yanmak diye bir şey yoktur.”


Ayrıca Adem, bulunduğu cennette ölümsüz olmayı da arıyordu. Nitekim şu ayette görüleceği gibi şeytan Adem’in bu düşüncesinin gerçekleşmesine yardımcı olmak bahanesiyle telkinde bulunuyor:


فوسوس إليه الشيطان قال يا آدم هل أدلك على شجرة الخلد


وملك لا يبلى


(Taha, 20/120)


“Şeytan ona vesvese verdi. “Ey Adem, sana ölümsüzlük ağacını ve çökmeyen saltanatı, göstereyim mi? dedi.”


Ayrıca görülüyor ki Şeytan da içeride istediği gibi dolaşıp, rahat bir şekilde faaliyetlerini sürdürmektedir.


فوسوس لهما الشيطان ليبدي لهما ما ووري عنهما من سوآتهما وقال ما نهاكما ربكما عن هذه الشجرة إلا أن تكونا ملكين أو تكونا من الخالدين وقاسمهما إني لكما لمن الناصحين فدلاهما بغرور فلما ذاقا الشجرة بدت لهما سوآتهما وطفقا يخصفان عليهما من ورق الجنة وناداهما ربهما ألم أنهكما عن تلكما الشجرة وأقل لكما إن الشيطان لكما عدو مبين


(A‘raf, 7/20-22)


“Şeytan kendilerine gizli olan çirkinliklerini ortaya çıkarmak için ikisine de vesvese verdi ve “Rabbiniz size bu ağacı, ancak melek olmayasınız veya ebediyyen kalanlardan olmayasınız diye yasakladı.” dedi ve “Elbette ben sizin hayrınızı isteyenlerdenim” diye her ikisine de yemin etti. Şeytan o ikisini hataya düşürdü ne zaman ağacı tattılar, ikisinin de çirkinlikleri ortaya çıktı. Bunun üzerine her ikisi de cennet yaprağıyla üzerlerini kapatmaya başladı. Rableri kendilerine; “Ben sizin ikinize de şu ağacı yasaklamamış mıydım ve Şeytan her ikinizin de apaçık bir düşmanıdır dememiş miydim.” diye seslendi.


Bütün bu ifadeler Adem’in cennetinin ölümden sonraki cennetle doğrudan bir alakası olmadığı arzda bir yer olacağı fikrini kuvvetlendirmektedir.


Ayrıca Adem’in cennette ölümsüzlük araması, ölümü daha önce tanıdığı anlamına gelir ki; bu da Adem’in ilk insan olmadığı konusunda bize bir fikir verir. Zira Adem ilk insan olsaydı, ölümü görmeden ölüm ve ölümsüzlük hakkında bir bilgiye sahip olmadan nasıl ölümsüzlük teklifinin peşine düşerdi


Adem’in cennetinin yeryüzünde olduğunu savunanların başında İbn Abbas, Vehb b. Mühebbih, Süfyan b. Uyeyne, Ebu Hanife ve arkadaşları, İbn Kuteybe, Ebu Müslim el-İsfehani gibi meşhurlar...

ilahiyatçı profesör İsmail Yakıt'ın ''Kuran'ı anlamak'' isimli eserinden alıntı...

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

      Efrayim

      Sevgili akik

       Adem ve Havva yaratıldıktan sonra ilk yalanla muhatap kalmaları neticesindedir ki aldanışları kolay olmuştur. Demişsiniz.

       Kitabımızda Havva varmıki tartışmanın belkemiğini Havva'dan oluşturmuşsunuz.Temelsiz evin detaylarıyla uğraşılır mı?

        Tevrat'a göre tartışacaksak... Tamam.

         Kuran-ı Kerim'e göre tartışacaksak... Tamam değil.

         Tevrat ve İncil'de yer alan, Kuran-ı Kerim'de yer almayan Havva için, 10 BÖLÜMLÜK TARTIŞMA AÇILMIŞ ÇOK ŞAŞIRDIM.

           Sevgi ile,