Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

Fıtrat sevgidendir. Sevgiden de dünya hayatının temel ahlâk ve Tabiî Hukuk ilkeleri doğar. Başka türlü olması aklen, mantıken imkânsızdır. (Rûm Suresi, 30/30).

Diğer tarafdan, bu temel ahlâk ve Tabiî Hukuk ilkeleri; Müsbet İlim kanunları anlamında Tabiat ve Toplumbilim kanunları gibi değildirler. Araya insanın iradî seçimleri ve bu seçimler eyleme geçiyorsa bu eyleme geçmelerin sağladığı birikim girer. (Tebâreke/Mülk Suresi, 67/2). Ahlâk kuralları (normlar), “determinist” kanunlar değildir, ne var ki bu kurallara uymama eylemleri belirli bir birikim düzeyine ulaşırsa, bu dünyada devreye girecek olan toplumbilim kanunu da “determinist” bir kanundur.

İşin özü; bu temel ahlâkî ilkelerin Alemlerin Rabbi olan Allah'ın normları olduğunu kabul edip etmemektedir. Etmezseniz, Tabiî Hukukçu değilsiniz, ediyorsanız Tabiî Hukukçusunuz demektir.

Tabiî Hukuk tarafdarı olduğunu söyleyenlerin bir kısmı, bilinçli olarak, kayd-ı zihnî ile davranmış olanlardır. Bunları Kur'an-ı Kerîm “münâfık” olarak niteler. İnsan hakkı ve adalet tebliğini gönülden kabul etmeyip zahirde bu açıdan aykırı davranışları olanların, ne var ki şeklen müslüman görünenlerin, İncil'de ve Kur'an-ı Kerim'de (Maûn Suresi) zikredilen bir diğer adı da “müraî, riyâ ehli”dir.

Alemlerin Rabbi tarafından konmuş olan temel ve evrensel normların varlığını kabul etmeyip kabul etmediğini de açıkça söyleyenlerin, kabul ettiğini söyleyip de iki yüzlülük yapanların, neye ikrar verdiğinin bilincinde olmayanların, bu normları pozitif hukuk süzgecinden geçirme ve ancak bu süzgeçten kuşa benzetilerek geçirilmiş şekli ile ve pozitif hukuk ilkesi olarak kabul etme gereğini ileri sürenlerin sağladığı birikim gücünün yoğun ve baskın olduğu yörelerde fetret alâmetleri görülür.

Ülkemiz çok şükür tek lâik ve müslüman ülke olarak temayüz ettiği için, bu açıdan gözlem ve değerlendirme yapmak dahî aslâ caiz değildir. Şu halde yukarıdaki genel açıklamayı, İngiliz askerlerini kaçırdıktan sonra değerli basınımızın dilinden tekrar “acem” adlandırmasına “müstahıkk” görülen “acemler ve Acemistan yönetimi”ne ithaf etmeliyim. Belki onların işine yarar da bir daha böyle birşey yapmazlar! Fransızlar'ın “revenons à nos moutons” (koyunlarımıza gelelim) dedikleri gibi, bizim sorunlarımıza gelelim: Ahlâkî ve hukukî sorunlarımızı çözmeye çalışırken, İskenderâne bir hamle ve darbe ile, sorunsuz yaşamanın sırrını bulduk mu? –Vatandaşlar, uslu durun, yoksa ağır konuşurum! –Bre siz ne lâf anlamaz şeylersiniz! “Biz”i kızdırırsanız “siz”in hakkınızdan gelmek boynumuzun borcudur! Ziya Gökalp “ben/sen yokuz, biz varız!” dedi, dikkat etsene ulan, “biz ve siz varız” demedi! Bizim demokrasimiz yasal olan tek demokrasi, sizin demokrasiniz ise yasallık sınırları içine hiçbir zaman girmemiş ve dahî girmeyecek olan bir safsatadır, düşmanlarımızın bir Troya atıdır, (367)'ye kadar sayıyorum, sayı ile kendinize gelin, yoksa bizim demokrasimizi koruyacak zinde güçler jeneratörünü devreye sokar, jeneratörlü demokrasi döneminde önce ampullerinizin iflâhını keseriz. Nush ile yola gelmeyeni etmeli tekdîr/Tekdîr ile uslanmayanın hakkı kötekdir.

Meded, zamanenin gücüne kaldık! Geçenlerde bir yazımda Vakıflar Genel Müdürlüğü ile İstanbul Büyükşehir Belediyesi'nin müştereken irtikâp ettikleri bir “gadr”den yakındım, “haksızlık izale edilecek, zarar izale edilir kuralına uyulacaktır” diye resmî bir müjde almadım, ne var ki –kendi nitelemesi ile– bir Molla Kaasım kardeşden uyarı aldım:

–Sen Hukuk Hocası değil misin? Bu haksızlık yapanları sizler yetiştirmediniz mi? Yakınacak yerde “kendim ettim kendim buldum” demelisiniz!

–Eyvallah Molla Kaasım kardeş! Kötü birikimi ve ortak ölçüt yokluğunu gidermede bütün gayretimi gösterdiğimi elbette iddia edemem. Ne var ki, elime kalem geçtikçe hiç değilse evrensel ve temel ilkeler dışında bir ilke savunmadığımı da herhalde görüyorsunuz. Ben, YÖK Başkanlığı şöyle dursun, rektör, dekan, senatör, idare âmiri vs. de değilim. Özellikle “1402'lik” olduktan sonra üniversiteye dönüşümden itibaren de sevgili öğrencilerime lâtife üslûbu ile sürekli şu öğüdü verdim: –1960'da asistan oldum ve fakültemizden mezun olan öğrenciler içinden maalesef çok başarılı “üç kağıtçılar” da çıktığını gördüm. Benim doğrudan öğrencilerim olan sizlerden, inşaallah tek bir “fire” dahî istemiyorum!

Ey kardeşler, “mîzansızlık” zâhirde biribirinden ayrı görünen çevreleri birleştiren tek ortak özellik! Oysa toplumların iflâh olması Mizan'da birleşmelerindedir. –Ne dersiniz?

hüseyin hatemi

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

Temel değerleri belirleyen ve insanlara bu yolu gösteren; Yaratıcı'dır. Ne var ki bu gerçeği söylemek; bizim gençliğimize kadar kullanılan bir deyimle �demode� olmuş, daha doğrusu insanlar bu telâkkîye �yönlendirilmiştir�. Kullanılan terimler de sık sık değiştirilir ki, yeni nesiller, �bâtıl�ın değişmeyen yanlış çağrısını sürekli �çağdaş� görsünler, Hakk'ın çağrısına ise �demode� veya �out� desinler.

�Elleziy kaddere fehedâ�. Değer ilkelerini belirleyen, bu ilkeleri insanlığa gösteren, Yaratıcı'dır. Yaratıcı; Rabb'dir. (A'lâ, 87/3).

Yazık ki bugün bu gerçeği düşünmek unutturulmuş, söylemek de ayıplanmıştır. Söylerseniz, �gerici� sayılmayı göze almanız gerekir. Oysa temel değer ilkeleri İbrahim ve Musa'nın da �suhuf�unda belirtilen ilkelerdir. İnsanlık için kurtuluş bu ilkelerde birleşerek sevgi ehli olmadadır.

Sütten kesilebilmeleri için emziğe alıştırılmış çocuklar, emziklerini kolay terketmezler. Bazı �okumuşlar� için agnostisizm böyledir. Hele emzikleri -uyumaları için- haşhaşa batırılmışsa keyiflerine diyecek yoktur.

Oysa bu tutum insanlığın hayrına değildir. Temel değerlere ve bunları açıklayan temel ilkelere gelince �bunların değişmezliklerine ve Rabb'den geldiklerine inanmak bilim ve akıl dışı bir seçim olur, bunlar değişir, Tabiî Hukuk diye birşey yoktur, herşeyi insan belirler!� demek, sonra da kendi isteklerini dayattıkları ve �Pozitif Hukuk�ta dahi temeli olmayan emir ve yasaklara gelince, �bunlar değişmez, hele değiştirmeye kalkın da, (aman ne olur değiştirmeye kalkın da) külâhları değişelim, iktıdar tâcına hasret kaldık, verin şu kaşığı da biraz da biz ölelim!� �mod�una geçmek, çok ibret verici bir müşahade alanıdır.

Emîr-ul-mü'minîn, �iktıdar�ın amacını şöyle belirtir: Mazlûmun hakkını zâlimden alıncaya kadar, bu yolda didinmeyi aslâ bırakmama konusunda, Allah'a olan ahdini yerine getirmek!

.....

Ne yapmalıyız? Yine aynı noktaya geldik: Temel değerlerde uzlaşmalıyız. Bu uzlaşmada “Yaradılmışı hoş gördük/Yaradan'dan ötürü!” bilincine dayanmalıdır. “İnsanlık onurunda, insanlık değerinde eşitlik ilkesi”ni benimsemeksizin yapılan hiçbir uzlaşma da uzun ömürlü olamaz. Uzlaşmalar “Sağlam kaya” üzerinde kurulmuş olmalıdır.

Bir heyhat daha! Bu sözleri tekrar etmenin bir yararı oluyor mu? Kendi feryâdımdır ancak ses veren feryadıma! (M.Akif Merhum) Ne yapmalıyız ey Azîzan?

-Ne yapabiliriz ki? Gel de bir çay içelim! Bundan başka yapacak birşey var mı? Tee trinken und abwarten!

-Bugün de biraz kısa dertleşmiş olalım! Söylesem te'sîri yok/Sussam gönül râzî değil! Allah encâmımızı hayr eylesin!

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

Ferdî ve özel alan da, kamusal alan da ahlâkın denetimi altındadır. Ahlâkın nüfuz edemeyeceği, yalıtılmış bir alan var mıdır? Hukuk'un yaptırımlı kurallarının nüfuz edemeyeceği bir "eyleme geçmemiş düşünce alanı" vardır, bu alana sızan "vesveseler"i Ahlâk da kınamaz. "Vesvese" dışdan gelir. Bunlar da ahlâkî kınama konusu edilirse, kişi; kendi seçimlerinden değil, kendi seçimlerini etkilemek için, "kötü"den gelen yayınlardan da sorumlu tutulmuş olur ki bu da Adalet'e uygun değildir. "Vesvese"ye karşı "insan" uyarılır, "Vesvese"nin "nefs-i emâre" basamağında kalmış; insanlık adayı "beşer"i "kötü"nün etkisi altına almaması için "Rabb-un-Nâs'a, Melik-un-Nâs'a, İlâh-un -Nâs'a, Allah'a sığınmak öğütlenir (Nas Suresi), bu öğüte uyan kimse, "kötü'nün vesvesesi"yle, "hayatı koruma içgüdüsünün sesi"ni ayırabilen kimse, "beşer"den "insan"a "terfi" etmiş demektir. "İnsanlık süreci"ne adım atmasını önlemek için "beşer"e yöneltilen "kötü'nün vesvesesi" yayınlarından birisi şudur: -Senin, vesevese geçirmez bir koruyucu zırhın yok, şu halde boşuna insanlık başvurusu yapma, senin işin ezelden bitiktir, sen "saîd" değil "şakî" (şakıy)sin, "eşkıyâ"dansın, sen ölmüşsün arkadaş! Ya bu sefil hayatına derhal son ver, ya da "kader"den intikam almaya yönelip "kötü"nün hizmetine girerek "Vesvâslık kariyeri"ne başvur, "iyi"yi "kötü", "kötü"yü "iyi" bil!

İşte bu yayına karşı, derhal "Nâs" suresi okunmalı ve derhâl "insanlık Rabbi"ne sığınılmalıdır. Resûl-i Ekrem (S.A.) ve önceki Resûller ile, Ehl-i Beyt ve önceki Resûller'in velileri dışında, "beşer" doğuştan "kötünün etkisinden bağışık, vesvese yayınlarını geçirmez" bir "nefs"e sahip değildir, "ma'sûm" değildir. Aksi geçerli olsa idi, esasen "imtihan" anlamsız olurdu. Allah, insanlık adayı beşerden, tâkatinden fazlasını istemez. Bu "aslî vesvese"ye, "iğvâ"ya kapılanın, bundan sonra derhal "kötü'nün alçaltmaya yönelik süreci"nden "isti'fa" etmedikçe, işi çetin olacağı için, son sûre olarak Nâs Suresi; ilk sûre olarak "insanlık süreci başvurusu formüleri" demek olan Fatiha Sûresi belirlenmiştir. (İhdinâs-sırâtelmustakıym). İnsanlık Rabbi'nin, insanlık adayı olan beşerden, vermediği "ismet"i, yanılmazlığı ve "vesvese geçirmezlik" niteliğini beklemediği; tekrarlanmıştır. (Bakare 2/233; 286; En'âm 6/152, 'raff 7/42, Mu'minün 23/62)

"Nefs" (Ego), "vesvese geçirmezlik" özelliğine sahip olarak yaratılmadığı için, "vesvese"den sorumlu değildir. Ancak; "vesvese"yi benimseyip özümseyerek "kötü" davranışlara koyulduktan sonra da, "ahlâk geçirmez bir kamusal alan" bulunduğu iddiası veya savunmasına da itibar veya savunmasına da itibar edilmez, "ferdin özel alanı" bile "ahlâkî sorumsuzluk alanı" değil, sadece "sorumsuzluk alanı" değil, sadece "hukukî yaptırımsızlık alanı" olabilir.

Şu halde, aşağıdaki "ahlâk geçirmezlik" nitelikleri savunulan alanlardan hiçbiri; bu nitelikte değildir; ahlâk denetimine tabidir.

a) Hayvanlara karşı tutum: Emîr-ul-mü'minîn: "Hayvanlardan da (şüphesiz) sorumlusunuz" buyurmuştur. Bunu zikretmekle yetiniyorum.

b) "Öteki"yle ilişkiler alanı: Hukuken ve ahlâken hiçbir "beşer" diğerine "öteki" değildir. Mütekabiliyet (karşılıklılık) ilkesi ancak Pozitif Hukuk alanında bazı "hürriyet sınırlamaları" ve "siyasî hak sınırlamaları" getirebilir. Ahlâk alanında, zarar görenin dini veya vatandaşlığı, yahut "ırk"ı dolayısıyla "öteki" olduğu "ma'zeret"i, aslâ ona zarar verilmesini haklı ve meşru kılamaz.

c) Siyaset alanı: İç siyaset (Kamu Hukuku) alanının "ahlâk geçirmez bir kamu düzeni=nizâm-ı âlem alanı olduğu iddiası da bâtıldır. "Siyaseten katl" ve "müsadere"ye cevaz veren bütün Pozitif Hukuk kuralları, Ahlâk'ın hükmüyle mahkumdur. Dış Siyaset=uluslararası ilişkiler alanı da –yukarıda değinildi gibi– "ahlâk geçirmez" alan değildir.

d) İktısat alanı: Def'-i mefâsid, celb-i menafi'den evlâdır. Kazanç getiren bir faaliyetin Ahlâk'ın hükmü karşısında dokunulmazlık kazandığı da aslâ kabul edilemez. "Kalvenist Müslüman" kardeşlerimiz de uyarılır!

e) Aile Hukuk Alanı: Bu alan da Ahlâkî sorumsuzluk alanı değildir.

"Ahlâk geçirmezlik alanları"nın var olduğu vesvesesine kapılmanın sonucu; Ahlâk'ın tamamen safdışı edilmesi ve devreden çıkarılmasıdır.

–Ne demek efendim? "İnsan hürriyeti" olmaksızın ahlâk olur mu? Nesnel ahlâk kurallarının varlığı savı "bilem" ahlâka aykırı bir savdır! Türban gibi "dalgalar" da bu savın simgesidir! Hürriyetsizliğin hürriyeti elbette savunulamaz ve yasaklanır. Parti bile kapatılır! Hürriyetsizlik ahlâksızlık demektir. Her birey kendi ahlâk kuralını kendisi koyar! Bu yetki de sadece bize özgüdür! Siz kendi ahlâkınızı kendiniz koyamazsınız, çünkü ahlâk koyma hürriyetini kabul etmiyorsunuz. Anladınız mı? Sizin ahlâkınızı da ancak biz belirleriz!

-Ey Azizan, çilemiz ne zaman dolacak?

hüseyin hatemi

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

İnancına göre yaşama hürriyetinin varlığından söz edilen bazı ülkelerde, gerçek anlamda bu hürriyet yoktur, sadece riya ve madrabazlık hürriyeti vardır. Mâûn'u; muaveneti; Sevgi ahlâkı çerçevesinde yardımlaşma ve dayanışmayı engellemek isteyenlere, Mâûn'u men'edenlere göre, İslâm'ın yaşanması demek, riyâkârlık hürriyetinin hiçbir engelle karşılaşmaması demektir. Riya ve zulm eleştirildiği anda; �ılımlı İslam�dan çıkılmış ve �Şeriatçilik�e adım atılmış olur!

-Neyi kasd ediyorsun bre? Şeriatçi misin yoksa?

-Örnek vereyim: Yezid devrinde ılımlı müslümanlar Şam Cami'inde namaz kılarlarken, Kerbelâ'da hem ılımlı, hem de �militan demokrat� müslümanlar, Huseyn'i susuz şehid etme gayreti içinde idiler. Huseyn'e de: -Yezid'e biy'at ettikten sonra Medine Cami'ine cuma namazlarına gidip evine dönseydin, kim sana ne karışırdı? Üstelik Emîr-ul-müminîn-neuzübillah! - Yezid sana maaş da bağlardı� diyorlardı. İşte bunu demek istiyorum! Ârif olan anlar!

Din'de dayatma yoktur. Ne var ki riya dayatmasına da boyun eğmek merdâne bir tutum değil, zillet demektir. İsa Mesih'in buyurduğu gibi: -İnsan aynı zamanda hem Mammon'a, hem Allah'a kulluk edemez. Kur'an-i Kerim'de de �Allah bir Sadr'da iki gönül yaratmamıştır� buyurulur. Gerçek budur, gerisi ya riya ve münafıklık, ya da hamâkattir. Allah'dan -hâşâ- kötü bir şey sâdır olabileceğini kabul eden ve savunan kimse, �materyalist� olsa evlâdır. Çünkü hiç değilse materyalist Allah'ın adını �Doğa� veya �Madde� koyan bir şapşalcık olduğu için, kurtuluşunda daha fazla ümit vardır. Buna karşılık, Allah'a iman ettiğini söyleyip de Allah'a kötülük veya acz isnad eden birisi daha vahîm durumdadır. Yine de kurtulmasını diler, kurtulacağını ümid ederiz.

İnsanlar, çoğunluk olarak iyi �sınav� verememişler, Ahd-i Atıyk'in birçok hükmünü bozmuşlardır. Recm konusunda olduğu gibi. Buna rağmen, bunu söyleyen birisi Batı'da �antisemit� olduğu ithamıyla karşılaşacağı için, bunu söylemekten korkar. İkinci derecede de, �mahalle baskısı�ndan korktuğu için, Hristiyanlık uygulamasını (Ortaçağ'da) eleştirirse de, insan hakları ve Hukuk Devleti öğretilerinin �Hristiyan değerleri�nden doğduğunu da hemen belirtir. İslâm'a gelince ve özellikle ABD'de, son zamanlarda da Avrupa'da, Amerikan sözde protestanlığının etkisindeki çevrelerde, �anti islamist� olmak tam aksine itibar ve yarar sağladığı için, ağzından çıkanı kulağı duymaz. İran Devrimi'nden sonra ülkemizde de gitgide böyle olmuştur.

Hazret-i İsa, Vahye dayanmayan �recm� uygulamasını önledi ve hiçbir zaman �beni seven; kâfir yaksın!� da demedi. Yakma cezası; İncil'den tatbikata geçmedi. Toplumda türedi. Buna rağmen Batı'da bu ceza uygulandı. Bugün hiçbir �hristiyan demokrat�, �-ben değiştim, ılımlı hristiyan oldum, biz hristiyan şeriatini savunmuyoz ki zâti!� şeklinde, lâiklik ma'bedi rühbanının önüne varıp günah çıkartmıyor. Müslümanın işi zor!

-Efenim, Kölelik Hukuku, kadı hukuku ya da ihtilâl hukuku üreten yapılardan bir hukuk �idea�sına yaklaşan, daha doğrusu evrensel ortalamaya yaklaşan bir hukuk türemeyeceğini bilelim! (Radikal 2, 1 Haziran 2008 Pazar'da: Tahir Abacı'nın yazısından, �efenim�i de Fakıyr'den!)

-Ey gözüm, Kölelik Hukuku Şeriat'den mi türemiştir? Hangi İhtilâl Hukuku İslam'dan türemiştir? İhtilâl Hukuku'na da eğri baktığına göre, Fransız Devrimi'ne mi, Ekim Devrimi'ne mi karşısın? Yoksa her ikisine mi? Yoksa İhtilâl Hukuku'ndan, bizdeki darbe geleneğini mi kasdediyorsun? Açıkça �ben patlıcanın değil CHP'nin savunucusuyum� desene! Bütün bu söylediğin sapmalar Batı toplumunda da görülmüş! Onlar �Hukuk türettiyse� biz niye türetemeyelim?

Beyhûde ey Azîzan! Bu kez de sizi �İslâm'ı güzel göstermeye çalışmakla itham� ederler! Başıma çok geldi!

Ey Azîzan, Allah'ın dini bu kadar tahkıyr edilir, hafife alınır, küçümsenirse, Dolmabahçe Cami'inde iki rek'at namaz kılmanın anısı Allah'a ve Resulü'ne minnet yüklemek için fırsat bilinirse, elbette Allah'ın sevgi elçilerinin de sözleri dinlenmez olur, Antalya'da yavru hayvancağızlar, Cahiliyye dönemi kızcağızları gibi toprağa gömülür, ana-baba cinayetleri de çoğalır. Oysa Kur'an-i Kerim'in bütün âyetlerini yitirmiş olsaydık dahî, meselâ sadece şu âyet elimizde kalsa idi, �rönesans�ımız için yetişirdi: Allah size salât eder (esenlik verir) ve melekleri de! Sizi karanlıklardan Nûr'a çıkarmak için! Mü'minlere Rahîmdir! (Ahzâb, 33/43)

hüseyin hatemi

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

Doğru anlamıyla adalet, Sevgiden doğar. Doğru anlamıyla Sevgi; Allah'dan gelir. Sevgi Hukuku ve Sevgi Ahlâkı'nın davranış kuralları biribirini tamamlarlar. “Tabiî Ahlâk” teriminin kullanılması yaygınlık kazanmamıştır. Ne var ki Tabiî Hukuk'un genel ilkeleri nasıl Allah'dan, Yaratıcı ve Rabb'den gelmekte ise, bu Hukuk'u tamamlayan (Tabiî) Ahlâk ilkeleri de Allah'dan gelmektedir. Şu halde “Evrensel Ahlâk” yerine “Tabiî Ahlâk” diyebiliriz. Hukuk'un temel kavramı, yaptırımlar (müeyyide) getirebilen “adalet”dir. Adalet, “zorunlu ahlâklılık” demektir. Ahlâk daha yüceyi hedefler: Sevgi=aşk ahlâkı, İhsan ahlâkı, îsar=fedakârlık ahlâkı, birr ahlâkı! Huseynî ahlâk! Daha genel bir ifadeyle Ehlibeyt ahlâkı!

Bu ahlâk ile tâclanan bir dinde insanlık onuruyla bağdaşmayan âsûrî cezalar olabilir mi? Hâşâ! Hitler devrinde ırkçılık zulmüne maruz kalan Benî İsrail'in, bu zulümden kurtulduktan sonra başkalarına ırkçılık zulmü uygulamaları gibi, Benî İsrail, Bâbil Esareti'nden kurtulduktan sonra, Bâbil'in kötü hukuk örneğinden kurtulamadılar.

Bu uygulamayı; Bâbil Esareti sırasında yitirdikleri Kitab-ı Mukaddes' (Ahd-i Atıyk)e de taşıdılar. Hristiyanlık da Hazret-i İsa'nın “temizleme ve asla döndürme” hareketinden yararlanamadı. Recm'i reddedip “yakma”yı benimsedi. Oysa Hazret-i Mesih kimseyi yakmamış idi. İslâm'ın “temizleme ve asla döndürme” hareketi de uygulamadaki “Adalet (Hukuk) Devleti'nden sapma” dolayısıyla aynı çizgide sürdürülemedi. Ondokuzuncu yüzyılda tekrar bu yola girilmesini isteyenler oldu. Ne var ki üzerine Hukuk Devleti'nin kurulacağı sağlam kayanın üzeri, yüzyılların kumu ve balçığıyla kaplanmış idi. Bugünkü “uyum kanunları”na benzer bir girişim ile doğru bir iş yapıldı ve “esir ticaretinin yasaklanmasına ilişkin Nizamname” çıkarıldı. Sonraları “selefiyye” olarak adlandırılacak olan ve “temizleme ve asla döndürme”yi, ancak asırların birikimi içinde “Emevi dönemine, Arap Devleti'ne dönme” olarak anlayan çevrelerden “Türkler tanassur etti, hristiyan oldu, artık hilâfete lâyık değildirler!” tepkisi geldi. Akıl ve îman arasında çelişki olamayacağı ilkesini devreye sokmak isteyenler de şi'î-fundamentalist tepkisiyle karşılaştılar. Şer odağının düşmanlığı şi'î veya sünnî fundamentalizme yönelik değildir. Asıl endişeleri sadece kendi güç ve çıkarlarının tehlikeye girmesidir. Bu açıdan en büyük tehlikeyi de İran'da gördükleri için, “ılımlı islam” imalatını piyasaya sürdüler. Bu oyuncakla oynayan uslu çocuklara sonra dönmek ve pestillerini çıkarmak üzere, önce İran'ın, ardından Hizbullah'ın işini bitirmeyi tasarlamaktalar.

“Sağlam kaya”ya varılmadıkça, ılımlı İslâm kumluğunda, elimizde kova-kürekle, pestilimizin çıkartılması zamanı gelinceye kadar daha çok oynar dururuz ey Azîzan!

Din, bir “boş zaman işi” değildir. Bir taşla iki kuş vurarak, def, dünbelek ve sazla rakseyleyip neş'esini bulmak, hele buna “demlenme”yi de terfîk etmek hiç değildir. Din, her şeyden önce Allah'a bağlanmaktır. Rabbini ve Rabbi'nin Resûlünü bulduktan sonra işini, eşini, aşını bulan dünyada rahat eder. Rabbini bulmaksızın gerçek mutluluk olmaz. Rabbi'ni ve Rabbi'nin Resûlü'nü bulamayan kimsenin de dinî kurallara riayet ediyor görünmesinin yararı olur mu? Bu kişi mutlu sayılır mı? Ne var ki ne kimseye döve döve helva yedirilmeli, ne de helva yediği için dövülmelidir.

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

Dinde zorlama olmadığı için, dindar bir kimse, dinsizlerin hakkından gelmekle yükümlü kılınmamıştır. “Tanrı” kavramını dahî reddettiğini ileri sürenlere de dindar bir kimse ancak “Allah şifa versin” dileğinde bulunabilir. Dürüst davranmaları şartıyla, kimseden devlet zoruyla dindar olması istenemez, çünkü dayatılmış dindarlık dindarlık değildir. Bu iş “kazağını giy, üşürsün!” dayatmasına benzemez. Zorla da olsa kazak giyen üşütmekten kurtulur, ne var ki beyin üşütmesine kazak kâr eylemez. Öğüt verdiğimiz kişi “kazak” giymek istemiyorsa, bizim de ondan beklediğimiz, O'nun da bize karışmaması olur.

Ne var ki beyin üşütmesi tehlikeli ve netameli bir hastalıktır. Buna tutulmanın a'razı; lâikliğin önce dinsizlik, sonra aynı zamanda tanrıtanımazlık sanılması ve inananlara mütecaviz davranılıp onlara tecavüz edilmesidir. Beyin üşütmesinin bu cinsinden korunanlar da “lâ ikrâhe fid-dîn” (Din dayatmaya cevaz yoktur) ilkesini bilmezlikten gelme tarzında bir beyin üşütmesine tutulabilirler.

Hastalığın her iki türünden sakınmak için Rahman, Rahîm, Vedûd olan Rabb'in koyduğu evrensel ilkelere, bu sağlık kurallarına uymak gerekir.

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

Hukuk Pozitivizmi; yaldızlı bir ad altında bir aldatmacadan ibarettir. İnsanlığın derdine deva olmaz. Pozitivizm'e göre, temel norm, merkezi iktidara bir Anayasa çıkarma yetkisi veren normdur. Bu yetkiyi veren norm, “adil kanunlar” çıkarma yetkisini veriyor da adalete aykırı Anayasa ve dolayısıyla kanun çıkarma yetkisini vermiyorsa, esasen Hukuk Pozitivizmi daha ilk adımda “Tabii Hukuk'a var diyecek iken, dili varmadığı için”, Tabii Hukuk'un kaynama noktasına pozitivist bir perde yerleştirmiş demektir. Yok eğer “bu temel norm, nötr bir normdur, adaletin ne olduğunu belirlemez, sadece Anayasa çıkarma yetkisini verir, kurucu atalar da yok kanun / yap kanun! kavlince genel kuralları koyarlar, Pozitif Hukuk bu anayasal pozitif kurallara göre belirlenir, Anayasa'nın da “âdil” olması talimatını veren bir üst kural yoktur” diyorsa, o zaman da bu pozitivist anlayışa “normun maraz-ı zulme devâ eylemedi hiç / Ey Kelsen-i bîçare götür ez de suyun iç!” demek gerekir.

Anayasalar, “bizim de bir Anayasamız olsun!” diye yapılmamışlardır. Hukuk Devleti'nin şekli güvencesi olsun diye yapılmışlardır. Hukuk Devleti de Adalet Devleti demektir. Kelsen'in brundnorm'u, “el-adlu esas-ul- mülk” değilse, Anayasa yapmanın ne gereği var? Anayasalı zulm daha az mı acıtır? Şu halde “Grundnorm”, “bir Anayasa çıkarmana izin verdim ey benim bağrımda nüveleşen merkezi güç!” şeklindeki bir “toplum emri” değildir, “ey kamu gücü! Âdil olmazsan meşru olmazsın!” mormudur, “el-Adl-u esas-ul- mülk”dür.

Bu brundnorm'un kaynağı da Yaratıcıdır, Rabb'dir. Çünkü o Âlemlerin Rahman, Rahim, Vedûd, Güzel isimlerin sahibi olan Rabbi'dir. Vesvâs-ul- Hannâs'dan, Rabb-un-Nãs'a sığınırız.

Lâiklik, “Adalet” değerini, dolayısıyla “Adalet Devleti”ni ilga etmeye kaadir bir “Grundnorm” değil, tam aksine ve doğru anlaşılmak şartıyla, o da Adalet Devleti'nin güvencelerindendir. Adalet Devleti'ni din perdesi altında bertaraf etmek isteyen dinî görünümlü zulüm tepkilerine karşı adalet devletini korur. Adalet Devleti'nin özü olan Adalet ülküsüne karşı kullanılmamaması için de bazı Anayasa metinlerinden “lâiklik” terimine değil, bu şekli güvencenin doğru özüne yer verilir, Alman Anayasası'nda olduğu gibi.

Laikliği Sevgi ve Adalet ağacının gövdesine vurulması gereken bir balta olarak dayatmaya çalışmak, bilerek veya bilmeyerek, o ülkeye en büyük kötülüğü yapmak demektir. Baltayı Adalet ağacına sallayan zülüflü baltacıların sarıklı cüppeli veya fraklı olmaları önemli değildir. Önemli olan, baltanın, sevgi ve adalet ağacına karşı kullanılmak üzere zulmün eline geçmemesidir. Yazık ki bazı gaafiller “balta kimdeyse, Süleyman odur” sanırlar. Oysa Yüce Sevgili Resûl-i Ekrem'den (S.A.) sonra Şecere-i Tayyibe'ye düşman olan nice teberdâr-i ebter, zahirde ardarda -sonuncusu hariç- bütün Ehl-i Beyt imamlarını ve onların nice dostlarını şehid ettiler. Bugün de bazı müslümanlar, Kevser'i ve Ehl-i Kevser'i değil, teberdâr-i ebteri Süleyman sanmayı sürdürürler. Bunların bu tutumundan İslâm hakkında tamamen yanlış bir yargıya varmış olan Batı Hristiyan demokratları da “harda müselman görürem, gorhuram!” diyerek, İslâm'ı, Batı kültürüyle bağdaşmasına imkân olmayan korkunç, zararlı, “patolojik” bir “olgu” olarak görürler. Çok yazık! Kendilerini en yüce mutluluktan yoksun kılmaktadırlar. “Alemlere Rahmet” olarak gönderileni tanımayıp O'ndan yüz çevirmek bedbahtlık değil midir? Biz İsa Mesih'i Bush'a bakarak mı tanımaya çalışıyoruz ki, onlar da Son Peygamber'i (S.A.) teberdâr-i ebtere bakarak tanımaya çalışırlar?

Yüce Sevglli'yi ve Ehl-i Beyti'ni sevenler, çifte standard ahlâksızlığından kendilerini korurlar. “Adalet'e susayanlardan” olurlar. Hazret-i Mesih dilinden, “Adalet'e susayanlara ne mutlu!” denmiştir. Bunlar Sevgi ehlidir. Sevgi ehli olmayanların adaletden haberleri yoktur ki susasınlar! Adalete susayanları da “en tehlikeli gericiler” sanmayı veya öyle sanmış gibi görünmeyi sürdürürler.

Ey Azizan, Sevgili'nin özlemini çekenler mutludurlar. Mutsuzluk; Sevgili'yi tanımamak, özlemini çekmemektir. Hukukçular mesleklerinde mutlu olmak istiyorlarsa “adalete susayanlar”dan olmalıdırlar, Yüce Sevgili sevilmedikçe bu meslek çekilmez olur, Kelsen Pozitivizmi değil, Makyavelli üç kağıtçılığı da can boğaza gelince hiçbir işe yaramaz, başucuna Âl-i Mustafası'nın geldiğini görenlere ne mutlu! Şeb-i Arûs, vaadesi gelene mübarek olsun erenler!

hüseyin hatemi

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

Ben, benden bir önceki neslin veya iki önceki neslin çok kullandığını tahmin ettiğim bu güzel temennî ifadesini kulaklarımla duyduğumdan emin değilim. Belki de ellili yılların sonuna, daha az da olsa yetmişli yılların sonlarına kadar nadiren de olsa duymuşumdur. Daha sonra da hiç duymamış olacağım ki şimdi sadece Merhum Abdulbaki Gölpınarlı'nın bir kitabından okuduğumu açık-seçik hatırlayabiliyorum. Ârif ve zarîf olanlar, “Allah'a emanet olunuz!” diyerek ayrılanlara, sadece “güle güle!” değil “güle güle, Hayr'a karşı!” dermiş. Tevfik Fikret, yirminci yüzyıl başlarında “doğruluk dilde; yok!, dudaklarda!/Hayr ayaklarda, Şer kucaklarda!” derken “Hayr ve Şerr” (iyi ve kötü) ayırımını yaptığını gösteriyordu. Ne var ki “kizbe ancak riya ve humk ağlar!” demekle çok hazîn ve esef verici bir çıkmazda olduğunu da gösteriyordu: Hayr öğretisi bir yalan ve riyadan ibaret ise, “bir kudret-i külliyye var ulvî ve münezzeh/Kudsî ve muallâ! Ona vicdanla inandım!” ne demek oluyordu? Hayr ve Şerr ayırımı izafî değil mutlak ise, bu ayırım nereden geliyordu? Bu ayırım yalan idiyse, o zaman “Hayr ayaklarda, şer kucaklarda!” demenin anlamı kalır mıydı? Muhatabı olan, eleştirdiği “beşerler” de O'na “höst! Yavaş ol! Senin hayrın bizim şerrimizdir, senin şerrin de bizim hayrımızdır, doğal olarak biz de kendi iyimizi kucaklar, kendi kötümüzü dışlar-bucaklarız, kâtib benim, ben kâtibin, el ne karışır?” demeye haklı olmaz mıydı?

Hayr Allah'dandır. Arz üzerindeki izafî yön belirlemeleriyle “Hayr'a karşı” olup olmadığımızı da söyleyemeyiz. Doğu ve Batı Allah'ındır. Hangi yöne yönelirsek Vechullah oradan da eksik değildir. Hakk Teâlâ azamet âleminin pâdşehi/Lâ-mekândır, olamaz Devletinin tahtgehi! (Şinasî) Kıble belirlemek, dünya hayatımızdaki düzen içindir. Gönlümüzün kıblesi de Yüce Sevgili ve Ehlibeyt'i olmalıdır. Ancak, Allah'ın tek ve Yüce Yaratıcı ve Rabb, “Ehabb-ul-Habibîn” olduğunu da unutmamalıyız. Hayr Allah'dandır. “Hayr'a karşı!” demenin anlamı da “Allah'dan ayrılma!” demektir. Yoksa elbette Allah'dan gelen Hayr'a “karşı” (muhalif) olma anlamında değildir. Hayr'a yönelme, Hayr'ın kaynağına yönelme anlamındadır.

Şerr'in, Yaratıcı ve Rabb olan Allah'dan kaynaklanmadığını biliyoruz. Allah, sonsuz-sınırsız kudretiyle Yeryüzü'nü cennet, bizleri de “melâike” olarak yaratmaya elbette kaadirdir. Ancak, Şerr, bu imtihan âleminde, imtihana tâbi olanlara “irade” ve “ihtiyar” (seçim özgürlüğü) verilmesinden ve yanlış seçimlerden kaynaklanmaktadır. “Şerrin kucaklarda” olduğu dönem sona mı ermiştir? Heyhât! Şerr niçin kucaklanır? Bilgisizlikten olabilir. Bunun sorumluluğu daha hafifdir. “Bilen” kimse şerri kucaklayabilir mi? Şerri kucaklamada bir çıkarı varsa, “şuna değmiş/buna değmemiş!” yoluna girerek sonunda “Hayr ve Şerr”i tamamen karşıt anlamda kullanma “beceri”sine de ulaşabilir. Bilgisizlikten veya çıkarcılıktan doğan Şerr seçimlerinin terkîbiyle, “Suret-i Hakk”dan zuhur etme görünümünde olan nice Şerr terkipleri karşımıza çıkar. Doğruyu görenler “emr bil-ma'ruf ve nehy an-il-münker” (iyiyi öğütleme ve kötüden sakındırma) ödevlerini -meselâ korku sâikiyle- yerine getirmez iseler, Şerr büsbütün dallanır ve budaklanır.