alıntıdır

Çoğunluğa Uymak

Cemal ÇAĞLAK


İnsan başı boş değildir. Yaratıldığı andan itibaren bir takım kelimelerle Rabbi tarafından bilgilendirilmiştir. Ancak zamanla bu bilgiler yine kendisine emanet edilen insanlar tarafından yozlaştırılarak ya da gündemden düşürülerek tahrifata gidilmiştir. Bu yüzdendir ki Allah'ın her defasında peygamber seçerek insanlara hitap edişi bu yanlışlıkların tekrar düzeltilmesi içindir. İnsan hiçbir zaman başı boş değildir. İlahi hükümlerden uzak durduğu zaman bile bir boşluğun içinde olamaz. Hayat çizgimiz boyunca Allah'ın hükümlerini boşa çıkararak yapacağımız her girişimin akabinde o boşluğu mutlaka ve mutlaka Şeytan'ı memnun edecek hal ve davranışlar dolduracaktır. O halde önemli olan nokta, kabı herhangi bir suyla değil arı duru olan berrak bir su ile doldurmamızdır. Vahiy, bu kirliliği rafine edici bir program olarak gönderilmekte ve hayatımızı da bu düzenlemeye uygun bir şekilde idare etmemiz istenmektedir.



Aklı olan her insan bir şekilde taraftardır. Eğer iradesi kendi ellerinde değil de başkaları tarafından kumanda ediliyorsa birilerinin hesapları uğruna bu vazifeyi yürütür. Bu işin hiçbir zaman sıfır noktası yoktur. Yani yaşadığımız hayat ya Allah'ın istediği ölçülerde ya da onun reddettiği istikamettedir. Az önce söylediğim gibi inen ayetler bu istikametin ne yönde olması gerektiği hususunda ikazlar yapmaktadır. Bu yüzden Allah, insanlara seslenirken onları kendi tarafına davet etmekte, Şeytan ve onun yandaşlarından uzak tutmak istemektedir. Buna rağmen Allah'ın istediği yönde hareket etmeyen her insan kat'i suretle batılın yanındadır ve her adımda sapma açısı bir derece daha büyüyecektir.



Adem'le başlayan bu bilinçlendirme onu ve eşini, düşmanı olan Şeytan'a karşı uyarmaktaydı. Ayağının Adem yüzünden kaydığını beyan eden İblis er veya geç bunun intikamını almaya yemin etmiş, sapmasına sebep olanları kıyamete kadar Allah'ın yolundan uzaklaştıracağına and içmişti. Daha ilk fırsatta her açıdan kolay bir hayatın içine bırakılan Adem ve eşini -mahiyetini bir kenara bırakarak söyleyeyim- yasak ağacın meyvasına uzandırarak Allah'a isyan ettirmişti. Ancak Allah, Şeytan gibi inadında diretmeyip tövbe eden bu insanları bağışlamıştı. Bu olaydan sonra sayamayacağımız asırlar ve ismini bilip bilmediğimiz peygamberler, toplumlar geldi, geçti. Artık Şeytan'ın her köşe başına diktiği yasak ağaçlar, koruluklar ve ormanlar halini aldı. Ne yazık ki bu nesiller kendilerini bir ağaçtan sakındırsalar bile başka bir ağacın meyvesine ram olmaya devam etmektedirler. Üstelik meyvelerin en zehirlisi olan şirk ağacından yedikten sonra maalesef diğer meyvelerin zehrinin farkına bile varamamaktadırlar. Şurasını mutlaka tescillememiz gerekmektedir. İnsanın başlangıcıyla beraber din de başlangıcını yapmıştır. Daha sonra gelen peygamberler ve tebliğ ettikleri hakikatler bir öncekinde mevcut olan tahrifatları gidererek toplumları yeniden ıslah sahasına çekmek içindir ve hepsinin de olmazsa olmaz başlangıcı rububiyetin ve uluhiyetin yalnızca Allah'a ait olduğu noktasında ilk hareketi ortaya koymalarıdır. Yani tevhid bozulursa her şey bozulmaktadır. Bu yüzden kenarda köşede kalan ya da öne çıkarmak istediğimiz salih amellerin hiçbir faydası olmamakta, salih amellerle birlikte Şeytan'ın yolunda yürünmektedir.



Böyle bir şey nasıl olabilir? İnsan namaz kılarak, hacc yaparak, oruç tutarak, zekat vererek, v.s. amelleri yerine getirerek bu duruma düşebilir mi? Kur'an bu durumu Zümer suresinin 65. ayetinde çok açık beyan etmektedir. Şirk koşulduğu taktirde bütün amellerin boşa çıkacağı apaçık söylenmektedir. Bir toplumda ırk, renk, varlık-yokluk, kibir, gurur gibi anlayışların oluşturduğu sınırları kabul edilmez olarak belirtenlerin, - ki Allah'ın vahiyle bunları kaldırıyor olmasına rağmen - başka sistemlerin peşinden koşarak bu melanetlerin ilga olacağını savunması, bu durumun içine düşmektir. Öyle ki Allah rızası adına bir fakire yardım ettikten sonra o insanı acımasız ekonomik uygulamalarıyla sefil eden sistemin bekası için yapılan dualar sadece bu şekilde açıklanabilir. Vahyin amacı ıslahtır. Onu sadece bir hizmet programı gibi benimsersek otorite olmuş zulmün hakemliğinde adil bir hayat tarzı oluşturma çabası içine gireriz ki bu da boşa kürek çekmektir.



Ne yazık ki bu güne kadar yapılan ve adına ıslah hareketi denilen çalışmalar hep kayba uğradı. Başlangıç hep hatalarla dolu ve peygamberlerin metodlarından uzaktı. Bu açmazları doğuran en büyük sıkıntı ise doğru bilgi noksanlığıydı. Taze icad edilen ve devralınan hizmet ve tebliğ metodlarıyla maalesef müslüman dünya her seferinde aynı noktayla buluşmaktadır. Allah Resulü'nün oluşturduğu toplumu her seferinde örnek toplum olarak tanımlamamıza rağmen onların örnekliğindeki özellikleri gereği gibi inceleyememiş olmamız bu sefaleti ırsi hale getirmiştir. Üstelik henüz inmiş birkaç ayetle ayağa kalkan o günkü müminlerin sarsılmaz mücadelesini bilmemize rağmen, bu toplum evindeki Kur'an'la barışamamıştır. Böylece bizi terbiye eden ve eğiten kaynaklar her kafadan ayrı sesin çıkmasına ve farklı metodların gelişmesine sebep olmuştur.



Şurası mutlaka ele alınmalıdır. O dönemdeki müminler sadece Kur'an ve Resulullah'ın önderliğinde bu işi başarmışlardı. Oysa bizim elimizde bugün de Kur'an var ve Peygamberin örnek ahlakı adına yazılmış yüzlerce ciltlik kitaplar mevcuttur. Bununla beraber kütüphaneler dolusu iyi ahlaklı çevre dostu müslüman yetiştiren ilave kaynakları da sayabiliriz. O zaman nasıl olur da bu imkan bolluğu içinde her geçen gün bir kat daha rezil olma başarısını sağlıyor olabiliriz? Kanaatimce sorun bilgi ve bilinç sorunudur. Ciltler dolusu kitabı hafızalarda taşımak, okunmuş kitapların ayaklı nüshası olmaktan öteye bir sonuç getirmemektedir. Fakat bu, bilinçle yapılan bir eylem olmuş olsaydı okunanların yaşanıyor olması gerekirdi. Şüphesiz bu toplum bir şeyleri İslam adına yaşamaktadır. Ancak bu yaşananlar Kur'an'ın neresindedir? Bu tartışılmasına bile gerek duyulmayacak kadar barizdir. Bugün sokaklar namazı kılmayan ama ezanı Türkçeleştirenlere küfredenlerle doludur. Ehl-i iman tuvaletten çıkınca kırk adım yürümeden abdest almaz ama okula giden kızının başını ilim uğruna açar-açtırır. Karşısına dikilip "Şu Kur'anı okuyun" deseniz, anlaşılamayacağına dair kırk delili bulmakta gecikmediği gibi "Biz kim Kur'an'ı anlamak kim" reddiyesinden sonra size öğrenmeniz gereken tefsir, hadis, usül, sarf-nahiv gibi yirmi küsur ilmi tedris etmenizi söyler. Bilal-ı Habeşi'nin kölelik kırbacı altında bu kadar ilim tahsili yapmadığını söyleseniz "O erişilmez yıldızlara uzanılamayacığını..." işitiverirsiniz. Sonra atı otla kandıran raviden hadis rivayet etmeyen Buhari'nin derlediklerini de Levh-i mahfuzdan gelmiş gibi kabul etmelisiniz. Gerçi atı kandıran adam karşısındaki Buhari'nin adaleti, devrindeki zalim sultanlara karşı ne şekilde tecelli etti bilmiyorum ama beni ağırlamak için tavuğunu buğday atarak yakalayıp kesen komşumun sözlerini dinlemekten imtina etmem.



Şüpheli bilgilerin insanı doğruya götürme şansı yoktur. "Elimizdekiyle idare edelim" mantığı da bir müslümana yakışacak davranış değildir. O halde başvuru kaynağımızın kendisinde kesinlikle şüphe olmayan bir özellikte olması gerekmektedir. Bu da sadece ve sadece Kur'an'da mevcuttur. Bunun dışındaki kaynakları da hiç şüphe olmayan Kur'an'ın sıfatıyla özdeşleştirirsek şirke başlangıçta sapmış oluruz. Bu noktayı çok iyi tespit etmeli ve ayetleri yanlış görüşlere mahkum eden hezeyanlardan bir an önce sıyrılmalıyız. İnsanlara olan sevgilerimiz ve bağlılıklarımız bizi körü körüne bir yola sevketmemelidir. Birinci sorumluluğumuz ayetlere olmalıdır. Zaten Resulullah da ayetlere tabi değil miydi? Her seferinde mükellefiyetin, kendisine inen ayetler olduğunu söylüyor ve insanları buna uymaya çağırıyordu. O, hakkında ayet olmayan bir konuda kimseden bir yükümlülük istemiyor ve dine keyfi hükümler sokmuyordu. Ancak ondan sonraki dönemlerde ve her neslin bir sonraki nesle bıraktığı mirasta, cehalet inanılmaz seviyelere ulaştı. İnsanlar alması gerekenlerin değil de faydasız olanların peşine düştüler. Ashab-ı Kehf'in yaptıklarını ve tavırlarını örnek almak yerine köpeklerinin adını ve sayılarını gündemlerine aldılar. Kadir suresinin içeriği yerine ondaki geceyi seksen senelik günahlarını bağışlatma aşkına Ramazan'ın kaçıncı gecesinde bulacaklarını araştırdılar ve o gün bu gün hala aramaktadırlar. Şüphe yok ki bu tarz oyalama ve oyalanmalar o dönemdeki idareleri rahatsız etmediği gibi teşvik de görüyordu. Devleti idare eden zalimlerin yaptıklarına karışmayan ve onlardan ulufe koparmak için sıraya geçen alimlerin! Zulkarneyn'in iki boynuzu arasındaki mesafenin kaç arşın olduğunu ölçme çabaları takdir ile karşılanıyordu. Halk ise ümmeti selamete çıkaracak bu tesbitleri kürsü dibinde huşu içinde dinliyordu. Yani pirenin insandan çektiği kan Hüseyin'in kanından daha fazla gündemdeydi. Fıkıhta elde edilen bu süper ilerlemelerin arkasından İslam olduğunu söyleyen ümmetin bu an sahip olduğu görüntü inanın bir adım bile mesafe kaydetmemiştir. Dün Zulkarneyn'in boynuzlarını tetkik edenler bugün onun uzaya ilk çıkan insan olduğu tezlerini yazarak taze buluşlarıyla iftihar ediyor olabilirler. Ancak bu ümmet keşif hesabına bir karış daha yere batmıştır. Bunların hesabına göre beni bu yeryüzü zalimlerine terk ederek uzaylıları ıslaha giden Zulkarneyn'le benim hiçbir işim olmadığı gibi onun çağrı yaptığı din de sadece NASA'yı ilgilendirir!



Uçağımız düşmüş ve biz ne yapıp edip kara kutusunu açmalıyız. Her seferinde yere çakıldıktan sonra "Takdir-i ilahidir" diyerek aynı facialarla karşılaşmak istemiyorsak hatalarımızı gösterecek kaynağı mutlaka incelemeliyiz. Suçu birgün uçağa bir gün pilota atarak bu işin içinden çıkmamız mümkün değildir. Kesinlikle ne bu pilot bizim pilotumuz olmalı ne de bu uçak bizim uçağımız olmalıdır. Bir kere daha bu örneği arkamıza alarak konuşacak olursak insaf sahibi her müslümanın diyeceği söz şu olmalıdır. Ne bu din benim dinimdir ne de bu peygamber benim peygamberimdir. O, kendisine indirilen ayetlerle yirmi üç yılda azgını ve kölesiyle, zengini ve fakiriyle, kadınıyla erkeğiyle yeni bir toplum oluşturdu. Biz elimizdeki kalıntı mantıkla ve bilgiyle hareket ettikçe, değil yirmi üç yıl yirmi üç yüzyıl boyunca hala aynı sefaleti yaşamaya devam edeceğiz. Bunu ispatlamaya gerek olmadığı gibi İslam dünyası dediğimiz coğrafyanın içinde bulunduğu hal delil olarak yeterlidir. İşin daha üzücü yönü de bu zavallılığa rağmen hala bulunduğumuz yerde saymamızdır. Herkes, peşine düştüğü hocayı ya da kaynağı karşısına alarak "Bu ne hal ve bu bilgi beni niye kurtarmıyor?" sorusunu sormadıkça ve cevabını aramadıkça dünya rezaletinden kurtulamadığı gibi Ahiret azabından da kurtulamayacaktır. Bu sebepledir ki Allah ile beraber başka ilahlar tutma hastalığından sıyrılarak doğru bilgiyi doğru metodla uygulama yoluna girmeli, dünya ve Ahiret kurtuluşumuzu sadece Allah'tan gelen emirler bütününde aramalı, önümüze çıkan kaynakları da hak ve batılı ayırdeden süzgece yani Kur'an'a vurmalıyız. O zaman asırlardır ve günümüzde olmak üzere bizi uyutan aldatan ve saptıran kaynakların ve liderlerin nasıl sapır sapır döküldüklerini göreceğiz. İşte o zamandır ki "Ben müslümanım" diyen bu topluluk imanın taze soluğuyla karşılaşacak, mücadelesini kazansa da kaybetse de Allah indinde galip olduğunu anlayacaktır. Bütün bunlardan sonra Allah, azların çokluklara nasıl galip geldiğini ortaya çıkaracaktır. Kur'an birçok kıssada bu az gurupların nasıl kalabalık yığınların fevkinde kaldıklarını göstermektedir. Nuh ve yandaşları azdı ama kurtuldular. Musa ve onu takip edenler azınlıktılar ama boğulan Firavun oldu. Mağaraya sığınanlar bir avuçtu ama, Romalılar yok oldular. Resulullah ve müminler azdılar ama kazandılar. İşin mükafatça büyük yanı ise Ahirette kesinkes kazanmış olmalarıdır. Müslümanların bu söylediklerimle ilgili olarak gücü Allah'ın yanında aramaları gerekir. Zaten Allah, üstünlüğü kendisine olan bağlılıkta kabul etmekte ve "İnanıyorsanız üstünsünüz "demektedir. Kitabın hiçbir ayetinde "Çoğunluğu sağlarsanız üstünsünüz" ifadesi yer almadığı gibi bu üstünlüğü elde etmenin yolunun da bir takım fedakarlık yürüyüşlerinden sonra ortaya çıktığını beyan etmektedir. Bunun dışında bedavacı bir mantıkla önümüze koyulan tuzaklar her halükarda sadece belli bir zümrenin üstünlüğünü tepemize tayin etmekten öte bir sonuç getirmeyecektir. Özellikle peygamberlerin metodunu bir kenara atarak periyodik aralıklarla yapılan sandık cihadıyla kurutuluşa erebileceğimizi, birilerinin eteğinden tutarak mübarek nazarlarıyla ihya olacağımızı ve dünya-ahiret saadetimizi sağlayacaklarını düşünerek asla felah bulamayız. Evet, müslümanların, sistem tarafından öne çıkarılan Bel'amların gayretiyle demokrasiyi İslam sanma hastalığından derhal kurtulmaları gerekmektedir. Bir kere burada şura ve demokrasinin oluştuğu ortamı doğru tahlil etmek gereklidir. Şurada seçilebilecek olanların hepsi müslüman olmalı ve sadece İslam'ın esaslarını dikkate alarak Kur'an'a göre hüküm vereceklerini beyan etmeleri gerekmektedir. Oysa bugün İslam'la barıştırılmış demokraside, seçilenler Ebu Bekir, Ömer, Osman ve Ali değildir. Uygulayacakları ise İslam değildir. Üstelik bugün İslami esaslarla devlet kurumlarının bir karar vermesi Kemalizm'e karşı şirk koşmak! (Üstelik bu şirk sizi hemen yeryüzü cehennemine sokuverir) olduğuna göre uzattığımız elin nerelere vardığını hesaplamamız gerekmektedir.



Dinimizi çok iyi seçmeliyiz. İş, dönüp dolaşıp tercih noktasına gelmektedir. Bu tercih Allah tarafından mı belirlenecektir yoksa O'ndan başkaları tarafından mı? İkinci şık mutlak anlamda şirk demektir. Bir beşerin asla Allah'ın hüküm alanına müdahale hakkı yoktur. Her kim bu alanda Allah' a rağmen birşeyler dayatmaya kalkar ve kim bu dayatmaları ilke olarak benimserse Allah'a harp ilan etmiş olur. Yıllardan beridir din denildiği zaman insanlarımızın aklına ne yazık ki sadece ya İslam ya da Yahudilik ve Hıristiyanlık geldi, getirildi. Oysa sorun bu akla gelenlerin sadece ilahi olanlardan olmasında da saklıdır. Her ne kadar bazıları okudukları ilahiyat fakültelerinde ve imam-hatip liselerinde dinler tarihiyle ilgili olarak beşeri dinleri incelemişlerse de, onların tarihin tozlu sayfalarında kaldığını düşünerek bunların bugün de var olduğunu gündeme getirmemişlerdir. Bu sorun tam anlamıyla ele alındığı taktirde mevcut olan demokrasilerin, laikliklerin, milliyetçiliğin, hurafelerin, tasavvufun, komünizmin, ırkçılığın v.s. tesirli bir din olduğunu göreceklerdir. İsimlerini geri plana alarak muhtevalarından hareketle bunları incelerseniz hepsinde aynı özelliği görebilirseniz. Bir kere hepsi insanoğlunu kendi kriterlerine çağırmakta onlar için belirlemiş olduğu hayat tarzına çağrı yapmaktadır. Hepsinin ekonomik, askeri, hukuki esasları mevcuttur. Belirli müeyyideleri ve bunlar için yaptırım hususları bulunmaktadır. Beşeri dinlerde mevcut olan bu özellikler bütün ilahi dinlerde olduğu gibi son din olan İslam'ın içinde de vardır. Ancak sorun bunların içerik olarak bulunmasında değil bu programın kim ya da kimler tarafından yapıldığı ile ilgilidir. Eğer mevcut program bir beşer ya da beşerden müteşekkil gruplarca yapılmışsa Allah buna hiçbir şekilde razı olmamakta, bu iddiayı kendisine ortak koşmak olarak kabul etmektedir. Üstelik Allah, bu tarz beşeri sistemleri yeryüzünde de Ahirette de kayba uğratıcı olarak beyan etmektedir. Ne yazık ki müslüman olduğunu söyleyen kesimler belki bilerek belki de bilmeyerek saymış olduğumuz beşeri dinleri ya kısmen ya da tamamen benimsemişler ve onların esaslarını hayatlarına ilke etmişlerdir. Bunun korkunç bir zulüm olduğu ise ne kürsüde, ne okulda ne de hafızların yetiştiği kurslarda söylenmiştir. Bu yüzden insanımız din denildiğinde işin içine illaki bir meleğin peygambere, Allah katından getirdiği haberi koymaktadır. Bu sadece sofrayı bir kenarından tutmaktır. Öyle olmadığını Kafirun suresinde açık seçik görmekteyiz. Müşriklere hitaben: "Sizin dininiz size benim dinim banadır" dendiğinde, onların içinde bulundukları din Allah katından inmiş bir din miydi? Şüphesiz oldukça farklıdır. Ancak daha önceleri Allah katından gelen dinlerle bağlantısı yok değildir. Pekala biliyoruz ki Resulullah'ın tebliğe başladığı dönemde Kabe ve İbrahim o dönem için de kutsaldı. Ancak bu iki ismin hatırlattığı tevhid ortadan kalkmış, geriye sadece örf ve hatıralar kalmıştır. Zamanla heva ve heveslerin tazyiki altında tahrifata uğrayan dinden geriye kalanlar ise asla Allah'ın çağırdığı kurtuluş yolu değildir ve içinde İslam'dan ne kadar unsur bulunursa bulunsun öz itibariyle ziyana uğradığı için beşeri bir pozisyona bürünmüştür.



Vahiy yine gelmiştir. İlginçtir ki bu vahiy yeni bir Kabe inşaatından bahsetmiyor, Safa ve Merve'yi başka yere taşımıyor, ihram yerine başka bir giysi emretmiyordu. Müşriklerin Kabe'ye olan hürmetlerinden ve namazlarından bahsediyordu. İbrahim, inen ayetlerle yeniden tanıtılıyordu. O'nun oğluyla inşa ettiği Kabe, şimdi putlarla dolu olduğu halde, çocukluğunda putları nasıl kırdığı anlatılıyordu. Bilinç mağduru olmuş ve olmaya zorlanmış toplum işte bunu göremiyordu. İbrahim, hala mukaddesti ama Kabe ne yazık ki putlarla doluydu. Bugün sahip olduğumuz İslam anlayışı ne acıdır ki peygamberimiz dönemindeki Kabe'nin konumu gibidir. Üzerimizde İslam'ın varlığını savunurken içimizin sayısız putlarla dolu olduğunu ne yazık ki göremiyoruz. Bugün de içimizde yerleşmiş putları kah Allah'a yakın olma bahanesiyle kah menfaatlerimiz kah gemilerimiz yüzsün diye biriktirmişiz. İçimizi bu kofluklarla dolduran Ebu Cehillerin peşinden giderken İslam'ın yüceliğini savunmak ve yaşandığını ikrar etmek, putlarla doldurulmuş Kabe'nin Allah indindeki meşruiyeti gibidir. Biz müslümanların İslam'ı getirdiği hal işte budur. Dışarıdan seyrederken hatırınıza Allah gelmekte, içine bakıldığında her türlü şeytani pisliğin dolmuş olduğunu görmekteyiz.



İkide bir feveran ederek "İslam elden gidiyor" çığlığıyla bağırmak yerine, şu elimizden gidecek İslam'ın ne olduğuna bir bakarsak çok daha sağlıklı bir yaklaşım sergilemiş oluruz. Şimdi müslümanlara soralım: "Hangi İslam'ı kaybetmekten korkuyorsunuz?" İdeolojik sarhoşlukların altında kıldığınız ve sizi Allah'tan başka herkese secde ettiren namazınızı mı? Yoksa onbir ayın sultanında akşama kadar aç kalıp sistemin müstekbir sultanlarınca kriz, enflasyon, dış ve iç borç dalgası altında bayat ekmek kuyruğuna geçen insanların on iki ay çektikleri sıkıntılarını hatırlamayı aklınıza getirmediğiniz iftar vaktini mi? Hacca gidip Mina'daki şeytanları taşladıktan sonra onların yeryüzündeki varisleriyle sizi sıkı fıkı etmekten çekinmeyen akidenizi mi? "Allah'tan başka ilah yoktur" dedikten sonra mevcut ilah enflasyonunda Allah'ın ilahlığını neredeyse aklınıza getirmeyen Kelime-i Tevhidinizi mi? Arapçasıyla da Türkçesiyle de, yıllardır üzerinize atılan ölü toprağına üfürmesine fırsat tanımadığınız ezanınızı mı? Hakikaten biz hangi İslam'ı kaybetmekten korkuyoruz? Cevabı gayet kısa ve yalındır. Bizim kaybetmekten korktuğumuz İslamiyet, sistem tarafından asla kaybına fırsat verilmeyen, Peygamber tarafından da asla yaşanmayan İslam'dır. Gerçekten, bir başörtüsü sorunu karşısında sapır sapır dökülen toplumun sorunu amel-i salih değil akide sorunudur. Allah Resulü'nün ilkeleri uğruna çok şeyi, özellikle yaşadığı diyarı terketmesini bilmemize rağmen biz bu değer konusunda makamlarımıza, maaşlarımıza ve diplomalarımıza Allah'ın ipinden daha sıkı sarıldık. Ama gördüğümüz gibi ip kopuverdi ve şimdi her vadide şaşkın şaşkın gezen şairlerin etrafında toplanıp büyük büyük mitinglerde avuçları efendilerince doldurulacak olanların Muallekatü's Seba'larını dinliyor ve onları alkışlıyoruz.



Hak, asla kalabalıkların gittiği yolda değil yanlızların, ayak takımı olarak nitelenenlerin gittikleri yolda kazanılacaktır ve Allah çoğunluğa uydukça haktan sapacağımızı ayetiyle bildirmektedir. İnsanların akın akın ve sürüler halinde uğradığı bu erozyonda biz de kaybolmak istemiyorsak sadece gelip geçici olan şu dünya hayatının yalanlarla dolu vaatlerini yapanların peşinden giderek değil, İncir ve Zeytin Diyarı'nı, Sina Dağı'nı ve Emin Belde'yi aydınlatan kaynağa, vahye dönerek yolumuzu bulabilir; o zaman toplumda bütün zorluklara rağmen değişimin nasıl gerçekleştiğini, "Bir avuç" sayılanların "Zalimleri nasıl bir inkılaba" uğrattığını görebiliriz.