Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

ya Allah

Allah ın izni ile

Allah rızası için

yanılmayan bir Allah

sevgili medeni0002 kardeşim, bırak bu mehdilik ayak ve söylemlerini. . . 

direkt atama yapılmadan, Allah ın bu dünyadaki son elçilik makamıdır Mehdilik. . .

beğenmeseniz de, kabul etmeseniz de bu böyledir. . .

ama sen ve (sözüm meclisten dışarı) bazı mehdi müsveddeleri

bu Kutsal Makamı yerlerde süründürüyorsunuz. . . 

Kur'an-ı Kerim in zaten tanımlamış olduğu ---yaratılış---ı,

kendinin veya başkalarının paralarını,

kullanarak,

güya deccal ile savaştığını söylemektedir. . . 

---ben Mehdi değilim--- diyor ama ortalıkta öyle Mehdi imiş edası ile geziyor. . . 

bu zat daha Mehdi ile Mesih in kim olduğunu bilmiyor. . .

bu şahıs daha Müslüman ile İslam Dini ne anlama gelir, ayırdı nedir bilmiyor, . . .,  

bilmiyor. . .

mehdi müsveddelerine bir tiyo, tavsiye . . .

madem Mehdilik iddiasında bulunacaksınız,

öyle bir, deccal ile savaş ve daha önemlisi, sonuç hazırlayın ki.

bunu duyan her abdAllah ın ağzı açık kalsın.

kulaklarına inanamasın.

tüyleri diken diken olsun (benim şimdi oluyor. . .).

sana, hiçbir şüphe duymadan, ---Sen Mehdi sin--- desin.

tekrar edip dursun - - - Allah en büyüktür - - - . . .

müsveddeler,

Allah ınızı severseniz,

bırakın artık bu ayakları,

daha fazla günaha girmeyin. . .

insanoğlundan utanın diyecem ama, daha önce,

Allah korkusu lazım, Allah tan korkun, Soracaktır sizlere . . .

mehdilik ayaklarını bırakın ama insanları doğru yola yöneltmeye devam,

tabii ki işin doğrusunu öğrenerek ve uygulayarak . . .

Sayın Hanif Dostlar Sakinleri ve tüm İslam Dünyası. . .

şirk e bulanmış, içinde tepetaklak dönüyorsunuz.

işin kötüsü çıkmak gibi bir niyetinizde yok,

anladığım kadarı ile . . .

bu konuda, 16 Ocak ta astığım yazıda da belirtmiştim,

- - - İslam Dininde, Hz Muhammed, ezan da, ibadet te, namaz da ve şehadet getirme de (aklıma gelenler bunlar) ve aklımıza geldiği her anda putlaştırılmamışmıdır. . . - - -

demiş ve bunu bütün siteye mal etmiştim.

sadece tek kişi bir özeleştiri/yorum da (daha doğrusu yeni bir konu açmış, Halukgta) bulunmuş. . .

nereden etkilendiği veya feyz aldığı benim için sorun değil.

önemli olan doğruyu görmeye başlaması . . .

arkadaşlar, ey Alem, lamı cimi yok, sizin kurallarınıza uyacaksınız, kurallar . . .

1- (Şahıs odaklı din anlayışından Allah odaklı din anlayışına...)

2- Allah elçi yollar,  ama elçi ve aracı kabul etmez; başvuruların "ŞAHSEN" yapılması şarttır!

3- Zümer Suresi 3." Gözünüzü açıp kendinize gelin! Arı-duru din yalnız ve yalnız Allah'ındır! O'ndan başkasını veliler edinerek, "biz onlara, bizi Allah'a yaklaştırmaları dışında bir şey için kulluk etmiyoruz." diyenlere gelince, hiç kuşkusuz Allah onlar arasında, tartışıp durdukları konuyla ilgili hükmü verecektir. Şu bir gerçek ki, Allah, yalancı ve nankör kişiyi iyiye ve güzele kılavuzlamaz"

bu kuralları,

kesin olarak, yapmanız için sizlere bir tavsiyede,

daha doğrusu, bir soru soracağım . . .

Allah ın sıfatlarını ve fiillerini çok iyi bildiğiniz halde,

Allah tan herhangi bir talepte bulunacak iken,

neden bir aracı koyuyorsunuz. . .

neden onlardan medet umuyorsunuz . . .

o şahıs veya her ne ise

(rüya, put, taş, ölü, mezar, ziyaret, ermiş, veli, ..., veya Kabe, Kitap, ayet, peygamber)

Allah tan daha mı çok affedici, şefkatli, dost, . . .

sizin aracı koyduklarınızdan hangisi,

hangi bakımdan

Allah tan daha iyi, daha üstün (Allah ım affet) . . .

niçin direkt Allah a yalvarmıyor, yakarmıyorsunuz . . .

niçin Allah a ibadete davette başkasının adı geçiyor (ezan),

niçin ibadetlerinizde başkalarının adı geçiyor . . .

ölüm anında sırf Allah ı anmak neyinize yetmiyor. . .

niçin - - - ya Allah - - - veya - - - Allah en büyüktür - - -  değil de - - - salle ğen nebi - - - diyorsunuz . . .

niçin, Allah a ibadet eder iken, insanoğlunda Allah fikrinin şekillenip yoğrulduğı yeri, başınızı, alnınızı, puta tapanlar gibi, yerlere vuruyor, sürtüyorsunuz. . .

örnekler çoğaltılabilir . . .  (atalarımızdan böyle gördük. . . hııı)

kusuruma bakmayın, biraz fazla kaçırdım herhalde,

ama olsun,

doğru yola gidebiliyorsak ne ala,

ama gidemiyorsak,

benim sorunum değil,

bildiğiniz gibi her koyun kendi bacağından asılır . . .

daha öncede belirttiğim gibi, Hz Mehdi nin yapacağı işlerden biri, bu putları kırmaktır, yıkmaktır . . .

Hz Mehdi, şu anda deccal ile savaşmakta ve son darbeyi vurmak için beklemektedir (???).

bilmiyorsunuz ama,

bazıları bu savaşı dışarıdan izlemekte, hiç karışmamakta, müdahale etmemekte,  

bazılarıda haberleri olmamasına rağmen bu savaşın, dolayısı ile,  içerisindedirler.  

bu savaş ta, baz olarak,  amik ovası merkezli olmaktadır . . .

yine, daha önce de belirttiğim gibi, İslam Dini nde yaratıcımızın tek bir adı vardır,

O da Allah tır.

diğer 99 veya bilmiyorum kaç tanesi fiilleridir, sıfatlarıdır.

ama “tanrı” kelimesi hiç birinden değildir.

Allah a emanet olun

mehmet rende

23.01.2011

. . .

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

Ön Yargıların Anlamaya Perde olması (Zuhruf 86 Örneği)

Eğer bir takım ezberlerle bir yola çıkılırsa o yolda ezberleri onaylatmaktan öte bir şey üretilemez. Zira kişi peşin kabulleri doğrultusunda kendisine yön vermiş olur. Bu durumda gerçeği görmez, göremez.

       Kur’an’ı Kur’an’dan okuyan ve Allah’ın tevilini dikkate alan birisi olarak beş yüz sayfa kadar meal çeviri yaptım. Mevcut meallerin adeta birbirinden üretilmiş olmalarına şahit oldum. Bu, benim için çok üzücü bir durumdu. Kur’an’ı okuyanlar önceden bir usul edinip bir şablon dâhilinde Kur’an’a yönelmişler ve böylece ön kabulleri Kur’an’ı anlamalarına perde olmuş. Kur’an ile inşa olacaklarına kabulleri doğrultusunda kur’an’ı inşa etmişler. Bu, öyle bir çıkmaza yol açmış ki adeta kur’an mealleri kur’an anlaşılsın diye değil anlaşılmasın diye yazılmış gibi bir durum ortaya çıkmış. Zira kur’an’a baktığımızda Rabbimizin verdiği mesajın meallere yansımadığını, meallerin, Kur’an’ı anlamanın önünde bir perde olduğunu görüyoruz.

       Bu durumu bir ayet örneğiyle açıklamadan önce kur’an’ı anlamanın usulünün ne olması gerektiği konusunda Kur’an’a kulak verelim. Kur’an diyor ki Sözün sahibi Allah olduğu için sözün hakiki anlamını ortaya koymak Allah’ın yetkisindedir. Sözü kendileri açıklamaya kalkışanlara Allah meydan okuyor ve sözün tevilini sadece kendisinin yapabileceğini bildiriyor. Ali İmran 7. ayette Allah, Necranlı Hıristiyanların ayetleri kendi ön kabulleri doğrultusunda eğip bükmeleri karşısında Kur’an’ı indirenin Allah olduğunu dolayısıyla açıklama yetkisinin de kendisine ait olduğunu vurguluyor. Kalplerinde eğrilik olanların art niyetle ve açıklamayı kendileri yapmak üzere ayetlere yöneldiklerini beyan ediyor. Ayetleri, “hâkim kılınmış ayetler” ve “farklı anlamlara müsait ayetler” olarak sınıflandırıyor. Hâkim kılınmış ayetlere aykırı bir şekilde ayetlerin anlamlandırılmamasını istiyor. Sözün sahibi kendisi olduğu için sözün hakiki anlamını ortaya koymanın (tevilin) kendi yetkisinde olduğunu vurguluyor. Vahyin ortaya koyduğu hakikat bilgisinde Rabbin maksadını araştırıp tespit edenler biz buna inandık der buyuruyor. Gerçi önceden edinilen ön kabul usulüne göre Ali İmran 7. ayet Kur’an’daki bazı ayetlerin Allah’tan başkası tarafından anlaşılamayacağı şeklinde yorumlanmıştır. Bir başka yoruma göre ise “derinleşmiş âlimler de anlayabilirler” denerek âlimlere de tevil yetkisi verilmiştir. Oysa bizlere düşen tevil yapmak değil Allah’ın tevilini bulup ona uymaktır. Biz burada bu ayetin bize göre doğru anlamını vermekle yetineceğiz. “İlahi yasayı sana indiren odur. Onda hâkim kılınmış ayetler vardır. Onlar ilahi yasanın esasıdır. Diğerleri ise benzeşiklik arz edenlerdir. Kalplerinde eğrilik olanlar benzeşikliği olanlara fitne çıkarmak ve onun hakiki anlamını ortaya koymak arzusuyla yönelirler.  Oysa Onun hakiki anlamını ortaya koymayı sadece Allah bilir. İlimde yerini iyice araştırıp tespit edenler ‘biz ona inandık hepsi Rabbimizin katındandır’ derler. Yalnızca ön yargıdan arınmış olanlar hakkıyla düşünebilir”.[1]

       Tevil ve açıklama yetkisinin sadece Allah’a ait olduğunu ve inananların Allah’ın bu tevilini araştırıp bulmakla yükümlü olduklarını ortaya koyan bir diğer ayet ise Hud suresindeki ayetlerdir. “Elif, Lâm, Râ; Öyle bir yasa ki, ayetleri hâkim kılınmış sonra en doğru kararı veren ve her şeyden haberdar olan tarafından ayrıntısıyla açıklanmıştır. Yalnızca Allah’a kul olasınız diye! Ben ise O’ndan yana sizin için bir uyarıcı, bir müjdeciyim”.[2]

Bu usul dâhilinde Kur’an’ı okuduğumuzda Rabbimizin mesajını anlamamız mümkün olacaktır. Aksi takdirde kendimizi kandırmaktan öte bir şey yapmış olmayız.  Zuhruf süresi 86. ayeti meallendirdiğimizde Arap dili kurallarına ve Arap dili sözlüğünün ortaya koyduğu anlamlara tamamen uygun, kur’an’ın bütünlüğü ile tamamen örtüşen bir anlama ulaşmıştık. Ama bir de ne görelim. Hiçbir mealde çeviri doğru yapılmamış. Ayette dua etmek anlamına gelen (dea yed’u) fiili kullanılmasına rağmen meallerin çoğu ibadet etmek anlamına gelen (abede yabudu) şeklinde meal vermişlerdi. Dua etmek anlamını verenler ise fiilin faili ile mefulünün yerini değiştirmişler ve ayeti anlaşılmaz bir hale getirmişler. Burada resmî bir kurum olması bağlamında öncelikle diyanetin mealini verelim sonra da ayetin bize göre doğru anlamını ortaya koyalım. Diyanet İşleri Başkanlığı’nın resmi mealine göre ayet şöyle demektedir. “O’nu bırakıp taptıkları şeyler şefaat edemezler. Ancak bilerek hakka şahitlik edenler şefaat edebilirler”.[3] Bu ayetin doğru meali bize göre şöyle olmalıdır. “O’nun dışındakine dua edenler şefaat elde edemezler. Sadece bilerek hakka şahit olanlar şefaatten nasiplenebilirler”.[4] Bu ayette Allah’ın yetkisinde olan şefaatten sadece bilinçli olarak hakka şahit olanların nasiplenebileceği, Allah’tan başkasına dua edenlerin ise müşrik olduklarından dolayı hiçbir şekilde affa uğrayamayacakları, Allah’ın şefaatinden nasiplenemeyecekleri vurgulanmaktadır. Bu konuyla ilgili olarak hâkim kılınmış olan ayetler şunlardır. “De ki: Şefaat tamamıyla Allah’a aittir. Göklerin ve yerin hükümranlığı O’na aittir. Sonra O’na döndürüleceksiniz”[5] “Doğrusu Allah kendisine şirk koşulmasını bağışlamaz. Bunun dışında kalanı ise gerek gördüğü kimse için bağışlar. Allah’a şirk koşan ise tamamıyla sapıtmıştır”.[6] “Allah’la beraber bir başka ilaha duada bulunma! O’ndan başka ilah yok. Onun veçhi dışında her şey helak olucudur. Hüküm O’na aittir, O’na döndürüleceksiniz”.[7] “Yalnız sana kul olur ve yalnız senden yardım dileriz”.[8]

Zuhruf 86. ayete çeviri yapanlar dua etmekle tapmak arasındaki anlam farkını meallerine yansıtmayarak Kur’an’ın önünde perde olmuşlardır. Bu farkı meale yansıtanlar ise şefaate sahip olamayacak olanlar Allah’ın dışındakilere dua edenlerken kendilerine dua edilenleri şefaat edemeyecekler diye çevirip istisnasındaki hakka şahit olanları şefaat edebilir gibi sunmuşlardır. Allah’ın dışında dua edilenlerden hakka şahit olanlar varmışçasına ve dua edenin bunlarda isabet buyurması durumunda şefaat alabileceği gibi bir anlama yol açmışlardır. Oysa bu ayeti bu yönde meallendirmek azıcık Arapça bilen, sıla cümlesinden haberdar olan, ismi mevsuldan sonra gelen fiilin failinin ismi mevsula racı olacağını unutmayan hiç kimsenin yapabileceği bir hata değildir.

       Bu durum önceden edinilmiş bir din anlayışıyla ve ön yargılarla dini anlamanın ne kadar sakıncalı olduğunu ortaya koymaktadır. Din kur’an olduğuna göre dini öğrendikten sonra Kur’an’ı okumak yerine dini kur’an’dan okumalıyız. Kur’an’ı okurken önceden edindiğimiz usulü değil Kur’an’ın ortaya koyduğu usulü dikkate almalıyız.

                                                                                                                                            Mustafa Ayas

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

bu konuda bir cok cumlede ben yazmak isterim..

bizim en basta yaptigimiz hata ALLAH in kim oldugunu bilmememizdir.

ben sahsen cibril ve mikal ismindeki 2 buyuk melegin ALLAH olduguna inanirim.simdi ben kendi inanisima gore sefaati ele alacagim.

1.olarak kuranda kimin sefaat edecegi ve kimin sefaat edemeyecegi ayrintili olarak aciklanmis sefaat edecek kimseler degisik sekilde isimlendirimmistir.

mesela bazen ALLAH tan baskasi sefaat edemez denmis

bazen gok yuzunde sefaate izni olandan baskasi denmis ve necm 26.ayetindede melek(buyuk melekler)lerin sefaat edecegi bildirilmistir.yani sefaat edecek olan tek merci degisik sekillerde anlatilmistir.

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

Şefaat Nedir? Nasıl Anlaşılmalıdır?

Her şeyden önce şunu ifade edelim ki Kur’an-ı Kerim, Allah’tan bağımsız bir kayırma ve aracılık iddialarının tamamını tümüyle ve kesin bir şekilde reddetmektedir.

Allah’ın reddetmediği şefaat anlayışı ise şudur. Bir günahkar ve asi kul eğer dünyada iken ve henüz yaşıyorken, yanlışları anlar, tövbe eder, imanını sağlamlaştırır ve kendini düzelterek salih ameller ortaya koyarsa, yüce Allah ondan razı olacak ve onu bağışladığının bir nişanesi olarak ona bir ödül takdir edebilecektir. İşte Allah’ın takdir ettiği o ödülü, onu hak eden kimseye takdim etmek şeklindeki şefaat anlayışı Kur’an’a göre mümkündür.

Şurası açıktır ki, ödülü meleklerin elinden alıp onu hak edene takdim eden kimse o ödülü takdir eden değildir. Takdir Allah’tan, takdim ise salih kullardan herhangi birisinin aracılığıyla olacaktır. Yoksa herhangi bir peygamberin ya da şehidin ya da hafızın yargılama esnasında araya girerek bir kimseyi kayırması ve istediği birilerini cehennemden kurtarması asla söz konusu değildir. Böyle yanlış bir şefaat anlayışına sahip olan kişiler ciddi şekilde yanılmakta ve şefaati de resmen yanlış anlamaktadırlar. Dolayısıyla şefaati topluma anlatanların öncelikle onu doğru anlamaları, sonra da onu muhataplarına doğru şekilde anlatmaları yerinde ve uygun olacaktır.

Bu itibarla ödülü takdim edenin ödülü belirleme konusunda herhangi bir tasarrufu söz konusu değildir ve olamaz. Zaten böyle bir durum Kur’an’ın ortaya koyduğu genel ilke ve kurallarla da çelişecektir. Zira hiç kimsenin aracılık, kayırma ve birilerini azaptan kurtarma gibi bir hak ve yetkisi yoktur. Soy, sop akrabalık ve dostluğun vs. geçerli olmayacağı o dehşetli ve korkunç günü doğru anlamaktan aciz olanların kendilerini aldatmaları birer züğürt tesellisi ve hüsnü kuruntudan ibarettir. (Bakara, 2/254)

Şurası iyice anlaşılmalıdır ki, ödülü takdim eden kimsenin bizzat kendisi de ödül sahibi tarafından ödülün takdimine mazhar kılınmakla onurlandırılmış olmaktadır. Bu da derin düşünenler için gerçekten büyük bir onur ve şereftir. Allah tarafından takdir buyurulan bir ödülü, onu hak eden ümmetinden herhangi birine bir törenle takdim etmesi aynı zamanda bir peygamber için de bir ayrıcalık ve itibardır. Ödülü hak eden kişi de sevdiği ve peşinden gittiği birinin elinden o ödülü almakla ayrıca onurlandırılmış olmaktadır.

Bu onurlandırmayı Allahu Tealâ dileseydi sadece melekleri aracıylığıyla da yapabilirdi. Ama o böyle yapmamış, bağışlanmayı dünyadaki çabalarıyla hak eden kimseye, onun da sevdiği salih bir kul aracılığıyla şereflendirerek ona değer verdiğini ve affettiğini göstermiştir.

Yani yüce Allah birine ödül vererek, diğerine de o ödülü bizzat verdirerek ikisini birden ödüllendirmekte ve onurlandırmaktadır. Yoksa bir peygamber, aziz ya da veli, veya Allah’ın oğlu olduğu iddia edilen Hz. İsa, tövbe etmeden ölmüş, O’ndan başkalarına tanrısal nitelikler yakıştırmış, büyük günahlar işlemiş ve hiç pişman olmamış birisi ile Allah arasında aracılık ederek onu kurtaracak değildir. Böyle bir şefaat anlayışı Cahiliyye döneminin kalıntılarından izler taşımaktadır. Zira ayette de ifade edildiği üzere Allah, peygamberlerin geçmişlerini de geleceklerini de (yaptıklarını da yapacaklarını da) bilir. Ki o peygamberler O’nun hoşnut ve razı olmadığı hiç kimseye şefaat edemezler. Zira o peygamberler O’nun yüceliği karşısında derin bir saygıyla titrerler. (Enbiya, 21/28.)

Bir başka ayette durum biraz daha açıklığa kavuşturulmaktadır. “O’nun nezdinde kendisi lehine izin verdikleri dışında hiç kimse için şefaat fayda vermez. Nihayet (kıyametin) dehşeti (ödül tevdi edeceklerin) kalplerinden giderilince  (ödüllendirilenler) soracaklar: “Rabbiniz sizin hakkınızda ne buyurdu?” berikiler: “Hak neyse onu: zaten mükemmel olan da, büyük olan da sadece O’dur” diyeceklerdir.” (Sebe, 34/23. Ayrıca bkz. Mustafa İslamoğlu, Hayat Kitabı Kur’an Gerekçeli Meal-Tefsir, İstanbul, 2008, II, 852-853, 920. )

Zira, “De ki: “Şefaat(e izin verme) yetkisi tamamıyla ve sadece Allah’a aittir; gökler ve yerin mutlak otoritesi (de) O’na aittir: sonunda sadece O’na döndürüleceksiniz.” (Zümer, 39/44) ayeti göz ardı edilerek ve zayıf hadislere bakılarak oluşturulmuş yanlış bir şefaat anlayışı ile hareket etmek insanlığı hiçbir zaman doğru sonuçlara götürmeyecektir. Çünkü şefaat Allah’a ait bir yetkinin herhangi bir peygambere ya da salih kula devri değildir. Tam tersine Allah’ın takdir ettiği ödülün sahibine tevdiî konusudur. Hala bunu anlamak istemeyenlerin inatları yüzünden yaşanan karmaşa ve kargaşaların sorumlusu da bu konuyu bu hale getirenlerden başkası olmayacaktır.

Tekrar ifade edelim ki, ödülü veren Allah’tır. Ödülü takdim izni verdiği kimsenin ise bu ödülün sahibini belirlemede herhangi bir dahli, kayırması ve aracılığı söz konusu değildir. Dolayısıyla ödülün asıl sahibi onu sunan şahıs değildir. Bu nedenle günahkar ama tevbe ederek ölmüş birisinin bağışlandığının bir nişanesi olan ödülü sadece Allah’tan beklemesi ve umması gerekir. Ödülün gerçek sahibi ve takdir edeni olmayan kimseden böyle bir istekte bulunması yanlıştır ve Kur’an bunu şiddetle reddetmektedir. Kısaca ödülün kime verileceğini belirleme hakkı sadece ve yalnızca Allah’a aittir. O da bunun kıstaslarının neler olduğunu Kur’an’da zaten ortaya koymuştur. Zira burada da herhangi bir keyfilik yoktur. Aksine bu konuda da konulmuş ilkeler söz konusudur.

Diğer taraftan şu ayetler de yanlış şefaat anlayışını reddetmektedir. “De ki: “Allah dışında, (kendilerinde tanrısal güç) vehmettiklerinizi çağırın. Ne göklerde ne de yerde onların zerre kadar gücü yoktur; üstelik onlar bu ikisinin  (yönetiminde) bir ortaklığı da sahip değiller; dahası O, onlar arasından kendisine bir yardımcı da atamamıştır.” ( Sebe, 34/22)

Görüldüğü üzere bu ayet, Allah dostlarının, azizlerin, şeyhlerin ve din önderlerinin Allah nezdinde aracılık yapacağına ve bir ayrıcalık elde edeceklerine dair tüm tasavvurları açıkça ve tamamen reddetmektedir. Böyle yanlış bir şefaat algısının oluşumuna, bu kadar açık bir âyete rağmen katkı sunanların oturup bir kez daha düşünmeleri ve hatadan vazgeçmeleri kendi lehlerine olacaktır.

Bu nedenle müşriklerin araya aracılar koyarak Allah’tan yardım istemelerini açıkça reddeden Yüce kitabımız Kur’an, böyle bir algıya saplanıp kalanları uyararak bu aracıların kendilerine şefaat edeceklerine dair yanlış inançlarının hiçbir temele dayanmadığını ispat etmiş ve bu şefaat konusunu Kur’an’da ele alıp açıklamıştır. Unutulmamalıdır ki, Kur’an’ın asıl amacı şefaatın var olduğunu ispat etmek değil, yanlış şefaat algı ve anlayışlarının ne kadar sakat ve problemli olduğunu ortaya koymaktır.

Kısaca ifade etmek gerekirse, şefaati hak etmek için günahkar kulun Allah’ın varlığına ve birliğine şeksiz şüphesiz bir îmâna sahip olması ve daha dünyada iken de günahlarına tövbe etmesi ve dürüst ve erdemli davranışlarla samimiyetini göstermesi şarttır. (Taha, 20/109; Zuhruf, 43/86.)

Bu şartın gereğini yapmayanların ahirette şefaat edecek birilerini aramaları acizlik, zavallılık ve aşırı kolaycılıktır ki bu ayetlere göre onların hiçbir şanslarının olmadığı da açık seçik ortadadır.

Dünya hayatında iken O sınırsız rahmet sahibi Allah ile bir bağlantı içine girmeyen kimselerin ahirette şefaatten hiç bir pay alabilmeleri söz konusu değildir.

 Şefaati, Allah’ın mutlak adalete dayanan yargılamasında -hâşâ- Allah’ın kanaatini değiştirmeye yönelik bir girişim olarak değerlendirmek kesinlikle doğru değildir. Aksine Kur’an’da şefaatten söz edilmesinin nedenini, şefaatçileri yani; Peygamber, nebi, sıddık, şehit veya salih kulları onurlandırmaya yönelik bir husus olarak görülmelidir. (Bkz. ÖZSOY, Ömer- GÜLER, İlhâmi, Konularına Göre Kur’an (Sistematik Kur’an Fihristi), Fecr Yay., Ank., 2005, s. 290.)

Şöyle ki; ödülü takdir eden ve bu konuda nihâî kararı veren esas makam yüce Allah’ın bizzat kendisidir. Bu ödülü hak eden kimseye takdim eden ise, Hz. Peygamber veya nebi, sıddık, şehit veya salih kullardan birisidir. Yani şefaate karar veren esas merci bizzat Allah’ın kendisidir. Kulun affedildiği bilgisini ona ulaştıran ve ödülü takdim eden ise Peygamber ya da  nebi, sıddık, şehit veya salih bir kuldur. Bu iki hususun çok iyi ayırt edilmesi gerekmektedir.

Özetle peygamberlere veya diğer salih kullara verilecek şefaat hakkı ya da yetkisi, Allah’ın bu günahkârları bağışlamasının bir ifadesi olarak değerlendirilmeli ve şefaati, Allah’ın mutlak adalete dayanan yargılamasında -hâşâ- Allah’ın kanaatini değiştirmeye yönelik bir girişim olarak görmemelidir.   

Sonuç olarak dünyada iken hiç bir şey yapmayan ve tövbe etmeden de ölen birilerinin ahirette şefaati hak etmelerinin mümkün olamayacağını bilmeleri gerekmektedir. Bunu açıkça söylemeyerek insanları aldatmak, sağlam olmayan dini bilgileri, zayıf rivayet ve tutarsız görüşleri şaşmaz dini doğrularmış gibi sunmak vebali gerektirecek hususlardandır. Dolayısıyla şefaati yukarıda açıkladığımız şekliyle değil de, zayıf ya da uydurma rivayetlere dayanarak yanlış şekilde anlayıp anlatanlar, böylece de Cahiliyye kalıntılarının devamına imkan ve katkı sağlayanlar mesuldürler. Onların bu problemli algı ve olgulardan kurtularak Kur’an-ı Kerim ve Sahih Sünneti doğru yorumlamaya gayret etmeleri, hem kendileri hem de yanlış bilgilerle oyaladıkları o kimselerin hayrına olacaktır. (10.02.2012)

Dr. Ahmet Emin SEYHAN

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

Merhaba.

Takdir Allah’tan, takdim ise salih kullardan herhangi birisinin aracılığıyla olacaktır. Bu, dinden (من الدين) bir hüküm mü? Eger öyleyse Kur'ân'î kaniti lütfen?

Takdim izni takdim eden kul icin bir onurdur. Bu da, Kur'ân'dan kanit getirmeden öne sürülen, bir önceki iddianin devami. Kur'ân'î kanit yine yok. 

Bir başka ayette durum biraz daha açıklığa kavuşturulmaktadır. “O’nun nezdinde kendisi lehine izin verdikleri dışında hiç kimse için şefaat fayda vermez. Nihayet (kıyametin) dehşeti (ödül tevdi edeceklerin) kalplerinden giderilince  (ödüllendirilenler) soracaklar: “Rabbiniz sizin hakkınızda ne buyurdu?” berikiler: “Hak neyse onu: zaten mükemmel olan da, büyük olan da sadece O’dur” diyeceklerdir.” (Sebe, 34/23. Ayrıca bkz. Mustafa İslamoğlu, Hayat Kitabı Kur’an Gerekçeli Meal-Tefsir, İstanbul, 2008, II, 852-853, 920.)

Koyu harfli ifade tirnak isaretleri sayesinde ceviri gibi sunulmus ama parantezlere siginilarak Allah'in sözlerine müdahale edilmis. Yani Allah'in hükmüne bir tür ortak olma tesebbüsü. Oysa "Allah hükmüne kimseyi ortak etmez." - ولا يشرك في حكمه احدا (Kehf 26).

Gönderen: 30 kasim 2019 Saat 00:16 | Kayıtlı IP

Allah'ın dinini doğru anlama çabası içinde olmayanların şekle ve lafza takılıp kalacakları

ve de ayetleri kendi işlerine geldiği şekilde anlayacakları aşikardır.

Dolayısıyla Allahın muradını (ne demek istediğini) tam olarak yansıtma gayretlerini (çabalarını) "ortak çıkma teşebbüsü" olarak yorumlamak

 dar bir bakış açısının ürünü olarak değerlendirilebilir.... sevgiyle...